Homo Homini Lupus*
Mens versus natuur is een van de oeroude klassieke verhaalstructuren. In het conflict tussen beide ligt een diepere laag, die van de mens versus zichzelf. Wanneer men geconfronteerd wordt met alleen de natuur om zich heen, wordt men gedwongen aan introspectie te doen. De daden worden een weerspiegeling van de innerlijke mens en omgekeerd.

In De Wolf vertelt Jean-Marc Rochette het bedrieglijk eenvoudige verhaal van een herder in het Écrinsmassief wiens schapen door een wolf worden aangevallen. De herder weet de wolvin te doden, ondanks het verbod (wolven zijn een beschermde diersoort), maar spaart het jong van de wolvin. Deze weet de harde winter te overleven en keert terug als een sterke, sluwe en moedige volwassen wolf, die op het eerste zicht probeert zijn moeder te wreken.

In de grote traditie van Ernest Hemingway en Jack London, waarbij hoe minder gesproken er meer gezegd wordt, ontspint zich zo het conflict van mens versus natuur. In prachtige breedbeelden die ons doen denken aan de westerns van Sergio Leone, en met een zeer koel kleurenpalet van blauwen en grijswaarden voor de natuurscènes door Isabelle Merlet, werkt dit verhaal zich naar zijn uiteindelijke apotheose. Nergens wordt partij gekozen voor de man of de wolf. De lezer heeft hier zelf zijn keuzes te maken en conclusies te trekken.

Grafisch zeer sterk, met een lijnvoering die soms aan linografie doet denken. Zeer slim filmisch geregisseerd, en met een intelligente plot. Ook het nawoord van Baptiste Morizot over de situatie van herders en wolven in Frankrijk voegt een extra laag toe. Dit is een dijk van een strip. Om te lezen en te herlezen. Een eerbetoon aan zowel herders als wolven. En bovendien aan de natuur.

*De mens is een wolf voor zijn medemens. ( )