Op de voorkant staat 'Fleur en Julian gingen trouwen in de 22 landen waar het homohuwelijk was toegestaan. Julian stierf na het vierde jawoord'. En dat is precies waar dit boek over gaat.

Na een korte samenvatting van amper twee bladzijden over hun relatie, beschrijft Fleur Pierets hoe haar geliefde, Julian, in haar armen sterft. Niks sentimenteels maar rauwe rouw volgt. Rouw die volledig invoelbaar is en het nog eens extra pijnlijk maakt bij het lezen over hoe gelukkig deze twee met elkaar zijn geweest.

De grote lijn van het verhaal is van de ontmoeting met de liefde op het eerste gezicht tot het sterven van Julian tot de tijd die daarop volgt waarin Fleur rouwt. Fleur Pierets springt moeiteloos door de tijd heen-en-weer en als lezer kan ik net zo makkelijk meespringen. Er is nooit een moment dat ik me afvraag wanneer iets zich afspeelt in de tijd. Het is zoals een rouwende voortdurend in het verleden schiet en daarmee telkens op een ander punt uitkomt.

Het lezen over hun liefde vond ik bijzonder inspirerend. Hoe mensen elkaar zoveel levenslust kunnen geven en daarmee creativiteit en moed. En hoe ze samen van het ene in het andere avontuur stappen zonder te weten wat de uitkomst zal zijn. Iets wat ik altijd al bewonderenswaardig vind omdat ik zelf eerder tot de controlefreaks behoor.
Ze richtten samen het digitale tijdschrift Et Alors? op (https://etalorsmagazine.com/) waarin ze de mensen een podium bieden die iets te vertellen hebben over de LHBTQ+ gemeenschap en over kunst in de breedste zin van het woord. Ik had er nog nooit van gehoord en ben geïntrigeerd. Elk hoofdstuk in het boek begint met een uitspraak van iemand die geïnterviewd is voor dit tijdschrift, uitspraken waar ik me bijzonder bij thuisvoel. Uitspraken van vrije geesten.

En zo heb ik ook Fleur Pierest ervaren, een vrije geest die helaas de liefde van haar leven na een relatie van zeven jaar aan kanker heeft moeten verliezen. Het snijdt door mijn hart. ( )