Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
History.
Photography.
Travel.
Nonfiction.
HTML:In August 1914, days before the outbreak of the First World War, the renowned explorer Ernest Shackleton and a crew of twenty-seven set sail for the South Atlantic in pursuit of the last unclaimed prize in the history of exploration: the first crossing on foot of the Antarctic continent. Weaving a treacherous path through the freezing Weddell Sea, they had come within eighty-five miles of their destination when their ship, Endurance, was trapped fast in the ice pack. Soon the ship was crushed like matchwood, leaving the crew stranded on the floes. Their ordeal would last for twenty months, and they would make two near-fatal attempts to escape by open boat before their final rescue.
Drawing upon previously unavailable sources, Caroline Alexander gives us a riveting account of Shackleton's expedition--one of history's greatest epics of survival. And she presents the astonishing work of Frank Hurley, the Australian photographer whose visual record of the adventure has never before been published comprehensively. Together, text and image re-create the terrible beauty of Antarctica, the awful destruction of the ship, and the crew's heroic daily struggle to stay alive, a miracle achieved largely through Shackleton's inspiring leadership.
The survival of Hurley's remarkable images is scarcely less miraculous: The original glass plate negatives, from which most of the book's illustrations are superbly reproduced, were stored in hermetically sealed cannisters that survived months on the ice floes, a week in an open boat on the polar seas, and several more months buried in the snows of a rocky outcrop called Elephant Island. Finally Hurley was forced to abandon his professional equipment; he captured some of the most unforgettable images of the struggle with a pocket camera and three rolls of Kodak film.
Published in conjunction with the American Museum of Natural History's landmark exhibition on Shackleton's journey, The Endurance thrillingly recounts one of the last great adventures in the Heroic Age of exploration--perhaps the greatest of them all.
Door de tv-documentaire “The Endurance Shackleton’s legendary Antarctic expedition” pakte ik het boek 'De Endurance: Shackletons legendarische expeditie naar de Zuidpool' van Caroline Alexander uit de kast. Het boek is een verslag van Shackletons reis naar Antarctica en is gebaseerd op de verschillende dagboeken van de expeditieleden en de foto’s van hoge kwaliteit van de officiële fotograaf Frank Hurley. Na de eerste lezing van het boek, jaren geleden, wilde ik graag de filmopnames en de foto’s van Hurley op tv zien. Natuurlijk kun je de filmpjes en foto’s op internet bekijken, maar op een breedbeeld tv zijn de foto’s haarscherp.
The Endurance Shackleton's Legendary Antartic Expedition:
Voor zijn reis naar de Zuidpool plaatste Shackleton de volgende advertentie.
Karig loon, bittere kou, lange maanden van totale duisternis. Constant gevaar, Veilige terugkeer onzeker. Eer en erkenning in geval van succes. Ernest Shackleton
Er reageerden 5000 mannen waaruit er 27 werden geselecteerd. Op de ochtend van 5 december 1914 vertrokken ze van South Georgia naar Antartica. Het doel was om als eerste een voettocht dwars over het continent van Antarctica te maken. Van die voettocht kwam niets terecht, maar hun reis was onvergetelijk. Nog maar een dag varen van hun bestemming vroren ze vast in het pakijs. De temperatuur daalde plotseling van min 6 naar min 27 graden Celsius. Helaas dreven ze op een ijsschol steeds verder van hun reisdoel af. Maandenlang zaten ze vast in het pakijs waarvan vier maanden in het donker. Ze vermaakten zich o.a. met voetballen, variétéavonden en wekelijkse grammofoonconcerten. Het pakijs liet het schip niet meer los. Het werd door het ijs in elkaar gedrukt waardoor het uiteindelijk op 15 november 1915 zonk. Shackleton zag zich genoodzaakt zijn doel bij te stellen: iedereen heelhuids thuis krijgen. Hurley selecteerde 120 fotonegatieven en bewaarde ze in waterdichte blikken. De overige 400 negatieven werden door hem vernietigd in opdracht van Shackleton. Hij zou ze dan later niet meer gaan zoeken. Een fotocamera en drie filmpjes mochten mee. Met drie reddingssloepen, beladen met proviand en spullen, gingen ze op stap.
Ze overleefden op zeehonden en pinguïns. Na een barre tocht bereikten ze de rand van het pakijs. Ze stapten in de sloepen en vertrokken naar Elephant’s Island. Daar aangekomen waren ze nog niet gered. Het eiland lag niet bij een vaarroute. Op 22 april 1916 vertrok Shackleton met vijf mannen in een zeven meter lange sloep. Een tocht van 1300 km over een uiterste gevaarlijke oceaan lag voor hen. Eigenlijk hing alles af van kapitein Frank Worsley, hij had leren navigeren in de Pacific met de sextant. Helaas kon hij maar vier metingen verrichtten, de rest was giswerk. Ze hadden maar een speling van 16 km. Toch bereikten ze South Georgia, maar helaas aan de verkeerde kant. Drie mannen, waaronder Shackleton, trokken dwars over het eiland. Ze liepen met eigengemaakte klimschoenen over gletsjers en bergtoppen. Een barre tocht van 36 uur volgde en op 21 mei 1916 om 15.00 uur arriveerden ze in Stromness, het walvisstation.
Shackleton ondernam daarna verscheidene pogingen om zijn mannen van het Elephants Island te redden. De vierde poging slaagde. Op 30 augustus 1916 lukte het om het eiland te bereiken. Tot zijn grote opluchting was iedereen in leven. Aan zijn vrouw schreef hij: “Het is me gelukt. Geen man verloren en het is een hel geweest.”
Shackleton heeft zijn mannen door een van de grootste en heldhaftigste overlevingstochten uit de geschiedenis van de ontdekkingstochten geleid. Het was een uitzonderlijke prestatie. Voor wie nog meer wil lezen! Shackleton schreef over deze expeditie het boek 'Zuid: het verhaal van Shackletons laatste expeditie 1914-1917'.
Met prachtige foto's van Frank Hurley die als fotograaf mee reisde. De film "March of the penquins" moet je zien, jammer dat je geen dvd toe kunt opnemen in de boekenkast. ( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Never for me the lowered banner, never the last endeavour. - Sir Ernest Shackleton
Opdracht
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
To Mrs. Chippy who pioneered the way
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
The captain of the ship, Frank Worsley, would remember the day vividly ever afterward.
Citaten
Informatie uit de Spaanse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
La exploración del Antártico, a comienzos del siglo XX, no se parecía a ninguna otra exploración en cualquier otro punto de la Tierra. No había feroces animales ni indígenas salvajes que cerraran el paso al explorador. El obstáculo esencial era puro y simple: vientos de hasta trescientos kilómetros por hora y temperaturas de hasta cincuenta grados centígrados bajo cero. La lucha se establecía entre el hombre y las fuerzas desatadas de la naturaleza, entre el hombre y los límites de la resistencia.
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
In it, he captured both sides of this impossible story, the razor's edge of its endeavor - success and failure in the balance, the momentous departure and the patient bravery of those left behind to wait, their hands raised boldly in a determined, resigned, and courageous farewell.
History.
Photography.
Travel.
Nonfiction.
HTML:In August 1914, days before the outbreak of the First World War, the renowned explorer Ernest Shackleton and a crew of twenty-seven set sail for the South Atlantic in pursuit of the last unclaimed prize in the history of exploration: the first crossing on foot of the Antarctic continent. Weaving a treacherous path through the freezing Weddell Sea, they had come within eighty-five miles of their destination when their ship, Endurance, was trapped fast in the ice pack. Soon the ship was crushed like matchwood, leaving the crew stranded on the floes. Their ordeal would last for twenty months, and they would make two near-fatal attempts to escape by open boat before their final rescue.
Drawing upon previously unavailable sources, Caroline Alexander gives us a riveting account of Shackleton's expedition--one of history's greatest epics of survival. And she presents the astonishing work of Frank Hurley, the Australian photographer whose visual record of the adventure has never before been published comprehensively. Together, text and image re-create the terrible beauty of Antarctica, the awful destruction of the ship, and the crew's heroic daily struggle to stay alive, a miracle achieved largely through Shackleton's inspiring leadership.
The survival of Hurley's remarkable images is scarcely less miraculous: The original glass plate negatives, from which most of the book's illustrations are superbly reproduced, were stored in hermetically sealed cannisters that survived months on the ice floes, a week in an open boat on the polar seas, and several more months buried in the snows of a rocky outcrop called Elephant Island. Finally Hurley was forced to abandon his professional equipment; he captured some of the most unforgettable images of the struggle with a pocket camera and three rolls of Kodak film.
Published in conjunction with the American Museum of Natural History's landmark exhibition on Shackleton's journey, The Endurance thrillingly recounts one of the last great adventures in the Heroic Age of exploration--perhaps the greatest of them all.
)
Google Books — Bezig met laden...
(4.25)
1
The Endurance Shackleton's Legendary Antartic Expedition:
Voor zijn reis naar de Zuidpool plaatste Shackleton de volgende advertentie.
Karig loon, bittere kou,
lange maanden van totale duisternis.
Constant gevaar,
Veilige terugkeer onzeker.
Eer en erkenning in geval van succes.
Ernest Shackleton
Er reageerden 5000 mannen waaruit er 27 werden geselecteerd.
Op de ochtend van 5 december 1914 vertrokken ze van South Georgia naar Antartica. Het doel was om als eerste een voettocht dwars over het continent van Antarctica te maken. Van die voettocht kwam niets terecht, maar hun reis was onvergetelijk.
Nog maar een dag varen van hun bestemming vroren ze vast in het pakijs. De temperatuur daalde plotseling van min 6 naar min 27 graden Celsius. Helaas dreven ze op een ijsschol steeds verder van hun reisdoel af. Maandenlang zaten ze vast in het pakijs waarvan vier maanden in het donker. Ze vermaakten zich o.a. met voetballen, variétéavonden en wekelijkse grammofoonconcerten. Het pakijs liet het schip niet meer los. Het werd door het ijs in elkaar gedrukt waardoor het uiteindelijk op 15 november 1915 zonk. Shackleton zag zich genoodzaakt zijn doel bij te stellen: iedereen heelhuids thuis krijgen.
Hurley selecteerde 120 fotonegatieven en bewaarde ze in waterdichte blikken. De overige 400 negatieven werden door hem vernietigd in opdracht van Shackleton. Hij zou ze dan later niet meer gaan zoeken. Een fotocamera en drie filmpjes mochten mee. Met drie reddingssloepen, beladen met proviand en spullen, gingen ze op stap.
Ze overleefden op zeehonden en pinguïns. Na een barre tocht bereikten ze de rand van het pakijs. Ze stapten in de sloepen en vertrokken naar Elephant’s Island. Daar aangekomen waren ze nog niet gered. Het eiland lag niet bij een vaarroute.
Op 22 april 1916 vertrok Shackleton met vijf mannen in een zeven meter lange sloep. Een tocht van 1300 km over een uiterste gevaarlijke oceaan lag voor hen. Eigenlijk hing alles af van kapitein Frank Worsley, hij had leren navigeren in de Pacific met de sextant. Helaas kon hij maar vier metingen verrichtten, de rest was giswerk. Ze hadden maar een speling van 16 km. Toch bereikten ze South Georgia, maar helaas aan de verkeerde kant. Drie mannen, waaronder Shackleton, trokken dwars over het eiland. Ze liepen met eigengemaakte klimschoenen over gletsjers en bergtoppen. Een barre tocht van 36 uur volgde en op 21 mei 1916 om 15.00 uur arriveerden ze in Stromness, het walvisstation.
Shackleton ondernam daarna verscheidene pogingen om zijn mannen van het Elephants Island te redden. De vierde poging slaagde. Op 30 augustus 1916 lukte het om het eiland te bereiken. Tot zijn grote opluchting was iedereen in leven. Aan zijn vrouw schreef hij:
“Het is me gelukt. Geen man verloren en het is een hel geweest.”
Shackleton heeft zijn mannen door een van de grootste en heldhaftigste overlevingstochten uit de geschiedenis van de ontdekkingstochten geleid. Het was een uitzonderlijke prestatie.
Voor wie nog meer wil lezen! Shackleton schreef over deze expeditie het boek 'Zuid: het verhaal van Shackletons laatste expeditie 1914-1917'.