In de eerste helft van de twintigste eeuw was het bestaan voor de meeste Gentenaars niet altijd even gemakkelijk. Het leven werd bepaald door tal van bedreigingen, zoals mobilisatie en oorlog, economische crisis en werkloosheid, sociale conflicten en taalstrijd.
In het volkstoneel vonden ze ontspanning en plezier. Het hielp ze om hun situatie te relativeren en de hoop op een beter leven brandend te houden. Met hun volkse revues en toneelstukken oogstten Henri van Daele en zijn theatergezelschap ware triomfen. Hun succesformule was eenvoudig: een lach en een traan, kritiek op onrecht, sociale ongelijkheid aanklagen, spotten met de kleine kantjes van welgestelde burgers en – bovenal – een gelukkige afloop waarbij het goede steeds weer zegeviert.
Dé vedette van dit bonte gezelschap was ongetwijfeld Hélène Maréchal. Lène – want zo noemden de Gentenaars haar – was meer dan alleen maar een artieste, zangeres en cabaretière. Naast haar artistieke carrière zette ze zich haar hele leven in voor zieken, bejaarden, weeskinderen, soldaten en oud-strijders. (flap)