Hmm. Had ik de recensie meteen na de laatste bladzijde geschreven, dan hadden er 4 sterren gestaan. Maar hoe langer ik er op terugblik, hoe indrukwekkender dit schijnbaar eenvoudige boekje is.

Domein werpt een korte blik op een cruciale fase in het leven van een ongepubliceerd schrijver in de Sovjetunie eind jaren '70. Hij start met een baan als gids op het domein waar Poesjkin resideerde en talrijke Russen als toerist naartoe trekken. Zijn vrouw wil met zijn dochter het land uit vluchten maar hij kan zijn moedertaal niet achterlaten. Heil zoekt hij in het glas, met alle gevolgen van dien.

In een vlotte, droge en snelle stijl neemt Dovlatov je mee naar de vuile kroegen waar de schrijver zich bedrinkt en in strakke penschetsen of spitse dialogen zie je de achterliggende tragiek van mensen die gebukt gaan onder het Sovjetregime.
Dat is wat er langzaam bezinkt, na het lezen van Domein: alles wat Dovlatov je niet rechtstreeks vertelt; maar wat in dialogen doorschemert, uit anekdotes afgeleid kan worden of wat je onderhuids aanvoelt.
Dat is de 5de ster die de dag nadien zijn recht begint op te eisen: hoeveel rijkdom Dovlatov in een korte, krachtige en heldere roman gestoken heeft, hoeveel er tussen de lijnen geschreven staat en wat je als lezer spontaan aanvoelt.
Knap. ( )