Bewaar de zomer. Door: Alma Mathijsen.

“Ik krijg stress van verre reizen.”

Ik ook Alma, ik ook. Dit jaar kunnen we niet reizen. Dat maakt dit boek net extra mooi. Omdat we meereizen met Alma naar Ligurië waar haar ouders een ruïne kochten en die langzaam in een tweede thuis veranderden. We reizen mee in de tijd (in een boek kan je ver-reizen maar ook tijd-reizen; boeken zijn geweldig) met Alma en haar ouders. We beginnen in 1976 en komen zo langzaamaan in het vermaledijde 2020.

Ik hou van Mathijsen, al langer dan vandaag. Maar met het autobiografische Bewaar de zomer levert ze echt een pareltje af, ik ben er dol op. Al is het niet allemaal basilicumgeur en zonnecrèmeschijn. Alma’s vader wordt ziek in Italië en overlijdt voor ze de volgende keer terugkeren voor hun jaarlijkse vakantie. Italië is ook de plaats waar Alma deel wordt van de #MeToo-groep. Er is dus veel pijn en verdriet gemoeid met daar op vakantie gaan en toch voelt het als een onlosmakelijk deel van haar leven, een onmisbaar jaarlijks terugkerend ritueel.

De taal heeft Alma meerdere malen in haar leven ernstig in de steek gelaten (zegt ze zelf). Maar niet in dit boek. Bewaar de zomer is warm, zinderend, nostalgisch, pijnlijk, hartverscheurend, moedig en bovenal wonderschoon.

Bewaar de zomer leest als een trein en zou ook wel eens een jaarlijks ritueel kunnen worden. Dit boek is te mooi om niet te herlezen. ( )