Mia staat op het punt moeder te worden als haar vader overlijdt. Terwijl ze samen met haar zus zijn huis leegruimt, komen negatieve herinneringen boven en vraagt zij zich af of ze wel een goede moeder zal worden ( )

De buik van mijn vader is zachter dan die van Sally, maar in omvang zijn ze elkaars gelijke.

Onze kinderen. Door Renée van Marissing.

Een klein boekje. Een klein verhaal. Een vader sterft, 2 zussen ruimen zijn huis uit. Maar, het is ook veel meer dan dat.

Iris (zus 1) heeft een man en twee kinderen, Mia (zus 2) gaat heel binnenkort mama worden want haar vriendin Sally is hoogzwanger. Wij lezers volgen Mia, die het moeilijk heeft. Met structuur, organiseren, haar verdriet, afscheid nemen, afstand doen en het vinden van gelukkige herinneringen. Ze worstelt met het leegruimen, het afwezig zijn op zwangerschapscontroles, zetels die te zwaar zijn om alleen in de gehuurde container te krijgen en het verschil in de herinneringen van haarzelf en die van haar zus.

Hun vader was niet echt de ideale vader, hij dronk nogal veel en had de neiging zich terug te trekken. Mia begint meer en meer na te denken over het belang van genen; wat geef je door en wat niet, hoe komt het dat genen generaties lang op slot kunnen gaan. Wat is een trauma en wat niet, hoe werkt het door in een lichaam, een leven, de generaties die na ons komen.

Ondanks de zwaarte van de onderwerpen, de drukkende sfeer die van elke pagina zweemt is dit toch een hoopgevend, hartverwarmend boek. Net als de cover bezit het een lichtheid, een helderheid, een puurheid.

Het is het eerste boek van Van Marissing dat ik las en ik heb veel zin gekregen om haar andere boeken ook te lezen. ( )