Poëzie als alternatief. Door: Jeroen Dera.

Er wordt nog steeds te weinig poëzie gelezen, onderwezen, gekocht. Elke lofzang of duiding over poëzie moedig ik, als fervent lezer van gedichten, aan.

In dit boek toont Dera aan dat poëzie veel meer is dan “’de romantiek van de particuliere emotie”. Oké, amper 0,25 procent van de boekenomzet (in Vlaanderen) komt van dichtbundels maar 7 procent van de mensen leest geregeld een gedicht, terwijl maar 6 procent af en toe eens tennist. Dit zijn maar een paar dingen die je leest in Poëzie als alternatief.

Naast die weetjes worden er ook veel dichters en (stukken) van hun teksten geanalyseerd en ontleed. Telkens in relatie met een thema dat ook in de maatschappij leeft (gender, klimaat, racisme, vrouw-zijn,…). Poëzie leeft niet langer enkel en alleen op papier; spoken word, Instagramdichters, straatpoëzie,…, dat alles vorm een groot onderdeel van het aanbod.

Poëzie draait om zoeken, proberen, dingen anders bekijken. Misschien is het net daarom dat in deze discipline van de letteren zo veel vernieuwends gebeurt? Jeroen Dera wijst ons bijvoorbeeld op de activistische gedichten van Lieke Marsman en Moya De Feyter of de gender gedichten van Marieke Lucas Rijneveld en Radna Fabia. Hij analyseert poëzie in relatie met de huidige samenleving maar bekijkt ook hoe die maatschappij de dichters vormgeeft.

Soms komen zijn analyses van gedichten (en zelfs zinnen of woorden) heel persoonlijk en subjectief over, botsten ze met mijn interpretatie. Maar hij geeft ook toe dat hij soms twijfelt of hij de plank niet helemaal misslaat als witte, mannelijke dertiger.

Jeroen Dera geeft de huidige poëzie en diens scheppers het podium dat ze verdienen en alleen daarvoor verdient hij al hulde. ( )