Een Rus als ik. Door: Eline Helmer.

In 2015 gaat de Nederlandse Eline Helmer, ze is dan 22, in Rusland wonen. Als het boek uit is woont ze er 5 jaar (met af en toe een bezoek aan Nederland om haar visum te verlengen). Het ganse ‘verhaal’ (het is natuurlijk geen verhaal, het zijn alledaagse ontmoetingen met echte mensen) speelt zich dus af voor de wereldwijde pandemie en voor de oorlog. Het eerste maakt dat ik heel graag wil lezen hoe het Eline (en Vitalik) verging tijdens de lockdowns, het tweede maakt dat ik (en u ongetwijfeld ook) geen neutrale blik meer hebben ten opzichte van Rusland. Toch slaagt Helmer erin om je gaandeweg zo mee te slepen dat je dat allemaal een beetje vergeet. De president speelt ook geen enkel rol in dit boek, het gaat om de gewone mensen.

Helmer is moedig, verstandig, ontwapenend en nieuwsgierig, dat maakt een Rus als ik zo fijn om te lezen. Die kwaliteiten bepalen haar schrijfstijl en verteltrant maar zorgen er in de eerste plaats ook voor dat ze een verhaal te vertellen heeft. Ik viel van de ene verbazing in de andere: geen stromend water in huis, een gedeelde keuken, ouders die sterven als ze 50 zijn (best oud vinden ze daar), banja’s en veniki… een wereld die ver van ons afstaat. Maar ook: heel gastvrije, vrijgevige, grappige, sterke mensen en prachtige natuur.

Ergens is het misschien lastig voor Helmer dat haar boek nu verschijnt, midden in de oorlog. Maar het is ook een uitgelezen kans voor ons: om verder te kijken dan het nieuws dat ons voorgekauwd wordt en te beseffen dat een president niet gelijk staat aan het volk dat hij zou moeten dienen. Een Rus als ik gaat over een buitengewoon Nederlands meisje dat ons meeneemt in het alledaagse Rusland, tussen de Russen, waar zij ondertussen één van hen werd. ( )