De superlatieven die je over dit boek links en rechts kan lezen, zijn zeker niet uit de lucht gegrepen. Het verhaal gaat over een man die ontredderd achterblijft na de zelfmoord van zijn beste vriend, en vervolgens op zoek gaat naar de beweegredenen. We maken kennis met de "griplozen", die er niet in slagen hun leven in handen te nemen.
Maar het boek is vooral een spetterend vormenexperiment, waarbij Atay terecht het etiket van Turkse Joyce verdient. Vooral de 60 bladzijden lange ononderbroken monoloog door de ex-vriendin van de dode zijn weergaloos: een taaie brok (zonder interpunctie), maar zowel inhoudelijk als vormelijk de moeite om nauwgezet te doorploegen. ( )