Roman ( )

De wind kent mijn naam. Door: Isabel Allende.

Oh, een nieuwe Allende! Wat een feest! Elke keer weer. Ik hoop dat er nog vele mogen volgen. Allende heeft de gave om verhalen, die de geschiedenis van vroeger aan de toekomst van morgen koppelen, te vertellen door middel van de meeslepende levens van generaties boeiende mensen.

In dit geval gaat het verhaal voornamelijk over Samuel, een vijfjarige jongen die in 1938 op een kindertransport naar Engeland wordt gezet en de zevenjarige Anita die in 2019 met haar moeder El Salvador ontvlucht naar de Verenigde Staten. Die twee levens raken later verstrengeld, hoe, dat lees je pas in de laatste hoofdstukken. Tussendoor maken we kennis met een hele rits aan fascinerende personages, op verschillende plaatsen en in uiteenlopende periodes. Klinkt ingewikkeld, is het niet. Dankzij de vlotte, meeslepende pen van Allende en de verduidelijkende titels boven de hoofdstukken -ik haat boeken die me dom doen voelen omdat ik niet weet wie er aan het woord is of wanneer of waar zich iets afspeelt -.

De geschiedenis herhaalt zich, vaak jammer genoeg. Mensen blijven (bewust of onbewust) dom en onwetend; we zien en horen het nieuws wel maar op de één of andere manier blijft het ver van ons bed (vluchtelingen die verdrinken, kinderen afgescheiden van hun ouders in kooien, vrouwen die vermoord worden zonder dat ze ooit gevonden worden,…). Allende brengt dat alles dichtbij. Soms vertelt fictie ons meer over de werkelijkheid dan non-fictie, dat bewijst Isabel Allende keer op keer. Haar verhalen zijn feministisch, activistisch, maatschappelijk relevant. Daarnaast zijn ze ook meeslepend, verslavend, humoristisch en romantisch.

Hoe schrijnend het verhaal van Samuel en Anita ook is; het is hartverwarmend om te lezen hoe hun levens vervlochten raken. Verwacht je niet aan een happy end, daar is het leven te oneerlijke en onrechtvaardig voor. Maar geloof me dat dit een boek is dat je wil gelezen hebben! ( )