Mooi boek, zuivere taal, goed geschreven. (En mooie vertaling) Het is niet Damon Galguts debuut, maar wel een van zijn eerdere werken en dat merk je, als je het naast zijn latere werk legt. Zijn stijl is hier nog niet geperfectioneerd, uitgekristalliseerd, maar wel al op weg daarheen.

Het verhaal draait om Patrick Winter, een jongeman die samen met zijn gescheiden moeder een reis maakt naar Namibië. De context: Patrick en zijn moeder zijn blanke Zuid-Afrikanen. Het jaar is 1989, Namibië staat aan de vooravond van de allereerste democratische verkiezingen en zal onafhankelijk worden (van Zuid-Afrika). Patricks gescheiden moeder is, na jaren een keurig gezinsleven te hebben geleid, nu druk bezig het vrije leven te ontdekken. Dat zij een zwarte minnaar heeft gekozen past in dat patroon. Het doel van de reis is moeders minnaar te bezoeken, Godfrey, die betrokken is geweest bij de onafhankelijkheidsstrijd van SWAPO. Saillant detail is dat Patrick als dienstplichtig soldaat in Namibië heeft gediend en daar strijd voerde tegen diezelfde SWAPO. Het verhaal gaat heen en weer tussen de reis in het heden, en Patricks soldatenleven in het verleden.

Kernthema van dit boek is morele leegte. Patrick voelt diep van binnen dat het niet OK is dat hij geen morele keuzes maakt. Dat hij zich naar Namibië heeft laten sturen, dat hij heeft gedood zonder enige overtuiging. Hij beleeft een persoonlijke crisis, een soort van zenuwinzinking, maar heeft weinig personen om zich heen die hem kunnen helpen of een voorbeeld kunnen zijn. Sterker nog, zijn moeder is een typisch voorbeeld van iemand die alles graag uitprobeert, vegetariër zijn, drugs gebruiken, een zwarte minnaar hebben, maar alleen zolang het leuk is en makkelijk gaat. Uiteindelijk leeft zij alleen haar holle en oppervlakkige leven, en is zij geen steun voor Patrick. Zijn familie stopt hem vol met medicijnen, maar niemand neemt de moeite echt naar hem te luisteren. Er ligt een gevoel van enorme treurigheid over dit boek. ( )