Met heel veel plezier en ontelbare herkenningspunten gelezen! ( )

De auteur schrijft een lange, voorname brief aan zijn toenmalige vorst, Boudewijn (al wordt die niet met naam genoemd). Daarin brengt hij veel sympathie op voor de tragische voorvallen binnen het Belgische koningshuis, maar vervolgens beschrijft hij een fictief bezoek van de koning aan zijn geboortedorp Olen, meer bepaald de Cité, de kleine arbeiderswijk vlakbij de fabrieken van de Métallurgie, anno 1950. Alles en iedereen wordt tot in detail beschreven, het leven van toen komt helemaal tot leven. Het expliciete doel van de brief is volgens de auteur te laten zien wat er steekt achter de schone façade die de vorst bij zijn officiële bezoeken altijd te zien krijgt.
Het is natuurlijk zo dat Van den Broeck met dit boek in 1980 een heel mooi sociaal document bijeen heeft gepend, hij is daarmee een waardige Kempense opvolger van Louis Paul Boon. Maar als je het boek uit hebt, is de indruk toch dat vooral de persoonlijke melancholie naar een verloren gegane wereld de bovenhand haalt. Alle begrip daarvoor, de auteur was een stuk in de veertig toen en wellicht aan een midlifecrisis begonnen. Maar ik werd er soms wat ongemakkelijk van, het was soms een beetje te melodramatisch, en het armoedige leven en de sociale verdrukking ietwat te romantisch voorgesteld (zij het met een dikke onderlaag van humor). Wat niet wegneemt dat het een heel warm, persoonlijk boek blijft. ( )

Schitterende beschrijving aan Boudewijn, Koning der Belgen, van de geboortestreek-en vooral: geboortedorp-van de schrijver, in de vorm van een uitnodiging aan de Koning om dit dorp, huis, te bezoeken. ( )