Este pequeno libro de Erri de Luca parece unha crónica do desarraigo pero realmente é unha descrición moi lírica do seu vínculo coa cidade na que naceu e creceu. Case ao principio dinos que quen se despega de Nápoles despégase no fondo de todo: non lle queda nin cuspe para pegarse a nada nin a nadie, e é aí onde descobres que é imposible o desarraigo dunha cidade que é capaz de marcarte tanto.
Unha pequena obra autobiográfica que remata coa propia imaxe do autor, só, preparando unha pasta para despois de comela, tomar unha guitarra e cantarlle ao mundo nunha noite de Nadal ( )