Ik keek echt uit naar dit book - hoe zou het ook mis kunnen gaan? Uit zijn andere boeken wordt duidelijk hoeveel Sacks van muziek houdt, en het is ook duidelijk dat de combinatie van muziek en gezondheidszorg onderbelicht is. Maar het stelde teleur.

Uit alle andere boeken van Sacks die ik ken, spreekt een gevoel van enthousiasme en urgentie, en idee van: "Kijk hier eens! Zo interessant! Zo mooi! Zo belangrijk!". En dat maakt het mogelijk, zelfs leuk, om ze te lezen, zelfs waar ze technisch en gespecialiseerd zijn. En op de een of andere manier was dat er hier niet, zodat je alleen een verzameling medische anecdotes rond een thema overhield. Op zich niet slecht, het greep me alleen niet. En dat is raar voor een man die wel mijn interesse wist te wekken voor dingen als cycades en de ziekte van Parkinson, onderwerpen met toch minder intrinsieke interesse dan muziek.

Ik moet toegeven dat ik niet verder ben gekomen dan het tweede geval, dus er is een principemogelijkheid dat het boek later beter wordt.

Ik kan bijna elk boek van Sacks aanraden. Maar deze niet. ( )

Oliver Sacks' stelling dat muziek uniek voor de mens, werkt hij in dit boek uit aan de hand van verschillende thema's, symptomen en ziektebeelden, waarin neurologie en muziek samenkomen. Van mensen die kleuren zien als ze muziek horen, überhaupt doof zijn voor muziek of gedeprimeerd raken door het horen van muziek.


Van absoluut gehoor voor muziek, tonen en toonzetting (vader snuit z'n neus in G), het zonder dat een instrument speelt of stereo aanstaat toch een compleet orkest in je hoofd horen of aanhoudend, wekenlang hetzelfde deuntje (brainworm) in je hoofd hebben zitten. Aan de andere kant van het spectrum ontmoeten we mensen met het Williams-syndroom (hypermizikaliteit), muziektherapie om mensen te prikkelen weer wat te gaan doen, alzheimerpatiënten uit hun isolement te halen en manieren om de afbeelding in de hersenen van spierbewegingen in ledematen na verlies of amputatie te kunnen omzetten in muziek of aansturing van prothesen, zodat musici hun vak weer kunnen beoefenen. Beroepsziekten (verkleefde spieren, plotselinge doofheid), mensen met het syndroom van Gilles de la Tourette, in Musicofilia bestrijkt Sacks het hele spectrum.

Innemend, meermalen puttend uit zijn eigen goede en slechte tijden, ervaringen als joods kind, patiënten uit zijn eigen ziekenhuis. Oliver Sacks is begaan met zijn vak, maar duidelijk nog meer met zijn medemensen. Musicofilia is een geweldig boek, dat voorkennis van de structuur en opbouw van de menselijke hersenen vereist, maar verder leest als een trein. ( )