Baroja neemt in dit boek zijn tijdgenoten, en dan met name zijn Spaanse medeburgers, stevig de maat. Hoewel de schrijver zeker aan het woord komt, laat hij vooral de vrouwelijke hoofdpersoon uitgebreid haar verhaal vertellen. Kern van het verhaal scharniert rond de positie van de vrouw in met name de Spaanse samenleving. Sacha, de hoofdpersoon in dit boek, ontvlucht haar Russische vaderland ten tijde van de revolutie van 1905, gaat studeren in Genève en zal daar worden opgenomen in de kring van Russische studenten die het revolutionaire idealisme nog niet hebben afgezworen. Na een eerste mislukt huwelijk zal een tweede haar naar Spanje voeren. En daar, in het hart van het Andalusische Sevilla zal zij kennismaken met een macho-bewind waar zij zich uiteindelijk niet zal kunnen handhaven.

Het boek is niet vrij van vooringenomenheid ten opzichte van met name (vermeende) Joodse invloeden. Om het nu anti Semitisch te noemen, zoals sommigen doen, gaat wat ver maar ik voelde me er niet altijd prettig bij. Toen ik voor het eerst Céline las, stak dat gevoel -zo herinner ik me- ook de kop op. Enfin, functioneel past het misschien wel in het verhaal.

De titel van het boek verwijst naar een tekst op een oud wapenschild dat Sacha ontdekt op een traliehek. ‘Het is een klein wapenschild, verweerd door de inwerking van lucht en vocht. Er staan drie kruisvormige ponjaarden op, gehanteerd door drie handen, die drie harten doorsteken. Uit elk hart lekken de bloeddruppels. Eromheen staat de eenvoudige wapenspreuk: Zo is de wereld.’
‘Zo is de wereld ! Met andere woorden: alles is wreedheid, barbarij, ondankbaarheid.’

Schrijvend vanuit dat zinnebeeld is een mooi gecomponeerde roman ontstaan. ( )