Geïnteresseerde lezers zullen nadenken over de provocerende suggesties en beweringen in deze uitgebreide agenda. Stroumsa geeft over het algemeen een overtuigende uiteenzetting van zijn basisstelling dat esoterie – in de zin van een beperkende, persoonlijke mondelinge uiteenzetting van geschreven geschriften die van leraar op leerling wordt doorgegeven – wel degelijk een aantoonbare rol speelt in de vroegste lagen van de christelijke literatuur: het concept zelf van een "apostolische opvolging" en de sociale betekenis van laatstgenoemde bij de vorming van vroege christelijke gemeenschappen, zouden anders zinloos zijn. Dergelijke leringen ondersteunen waarschijnlijk de productie van de vele overgebleven apocriefe evangeliën, handelingen en apocalypsen. Eenmaal geschreven, vergroten en versterken ze op hun beurt de autoriteit van de groep die ze bezit, terwijl ze tegelijkertijd de groei van nieuwe mondelinge tradities voor zelfverheldering stimuleren. Maar ik ben het niet eens met Stroumsa wat betreft een veronderstelde verstarring van interpretatietradities in 'gnostische mythe'. De exegetische tradities zijn er zeker, opnieuw gemythologiseerd, maar ze worden nu op hun beurt het brandpunt van verklarende aandacht van volgende generaties handelaars. Men hoeft alleen maar te wijzen op het groeiende bewijs voor de voortdurende vitaliteit van gnostische mythemen binnen de op de bijbel gebaseerde religies lang na de veronderstelde teloorgang van het zogenaamde klassieke gnosticisme; zo'n lange levensduur lijkt het bestaan ​​van een levende (esoterische) interpretatietraditie te vereisen. ( )