De twintigste eeuw, tot en met de tweede wereldoorlog en haar nasleep, aan de hand van inkijkjes in het leven van hoofdrolspelers, figuranten en “gewone” mensen.
Bouman schreef destijds een in vele talen vertaalde bestseller (mijn exemplaar is de drieëndertigste druk ) die het best te omschrijven is als een spiegel van voorbij vliedende gestalten die even los zijn gemaakt van de context van gebeurtenissen waarin zij een rol spelen. Zeg maar van Raspoetin tot het echtpaar Curie en van Albert Schweitzer tot Stalin. Soms staan ze dicht voor de spiegel en dan, opdat de geschiedenis meer vat op hen kan krijgen, wat verder, Het is deze benadering die het lezen -steeds weer- tot een boeiende ontdekkingstocht maakt.

Als thema gebruikte Bouman de woorden van Jung:’Wanneer wij de geschiedenis van de mensheid beschouwen, nemen wij slechts de uiterste buitenkant der gebeurtenissen waar, en deze dan nog verwrongen in de troebele spiegel der traditie.Wat echter eigenlijk is gebeurd, onttrekt zich aan de vorsersblik van de historicus, want het eigenlijke historische gebeuren ligt diep verborgen, door allen geleefd en door niemand bespied’.

Meer dan veertig jaar geleden gelezen, nadien verschillende malen doorgebladerd en fragmentarisch doorgenomen en nu weer het gehele boek in een bedaard tempo gelezen en het is nog steeds dat pareltje dat je zonder het te realiseren, altijd bij je gedragen blijkt te hebben. ( )