Dit korte verhaal lijkt een spielerei, een vingeroefening van Oz, maar misschien is het dat net niet en is het hem dodelijke ernst. Onzekerheid dus, die zich ook vormelijk uit in voortdurend verschuivende perspectieven, korte stukjes actie en vervolgens weer mijmering. Opvallend is de focus op het groezelige en troosteloze van het bestaan. Uiteindelijk staan de schrijver en het schrijverschap centraal, en blijken alle personages de schrijver zelf, die daarmee de onmacht van zich af schrijft. Geen gemakkelijk boek, maar ik denk wel dat Oz er veel plezier aan heeft beleefd. ( )

In een herkenbare schrijf- en verteltrant tovert Oz een schrijver in Tel Aviv voor je. Begin jaren '80, in een café voorafgaand aan een lezing tijdens een literaire avond droomt hij over zichzelf en het schrijverschap. Van het een komt het ander, letterlijk en figuurlijk. Observaties, gedachten, het toevoegen van details, perspectiefwisselingen, terugblikken en het introduceren van andere spelers in dit korte, maar knap geschreven werk.

Na een exposé over de literaire avond, verschuift de verhaallijn naar een verleiding en 'bedscene' met de voordrachtskunstenares. De eenzaamheid, het sensuele verlangen, de teer beschreven vrijage en opnieuw de eenzaamheid. Of Oz daarmee echt een tipje van de sluier van zijn eigen persoonlijkheid oplicht, blijft wijselijk in het midden. Vorm er gerust je eigen gedachten over. Een schrijver als Amos Oz, deze wereldklasse, staat er boven. ( )