De zoon wordt ontkend door de vader, maar uiteindelijk krijgen ze toch een soort-van-relatie, vlak voor het overlijden van de zoon ( )

Literair is dit een pareltje: de taal van Brouwers spettert zoals nooit tevoren, de woordenschat is van een barokke overdaad (met veel woorden waar ik nog nooit van gehoord had), en binnen het verhaal wemelt het van de interne verwijzingen en spiegel-effecten. Ronduit knap.
Maar dan is er dat verhaal: de man met de liederlijke levensloop, die geen vader wil zijn, maar toch een zoon produceert; die zoon in de volgende decennia af en toe tegen het lijf loopt met telkens een onbevredigende afloop; en dan plots op het sterfbed van de zoon de grote verzoening, en zelfs meer, de ultieme “vaderdaad”. Dit verhaal rammelt aan alle kanten en eindigt op een meligheid die ik van Brouwers nooit verwacht had. Het hoofdpersonage is bovendien een zoveelste doordrukje van het trieste archetype van de mannelijke mislukkeling, zoals Brouwers die al in De Zondvloed en Geheime Kamers ten tonele had gevoerd. En tenslotte: andermaal komen de vrouwen er weer echt bekaaid af bij Brouwers, opnieuw zijn het niet meer dan trutten of goed van pas komende minnaressen. Mijn oorspronkelijke enthousiasme voor Brouwers is met dit boekje weer flink afgekoeld. ( )

Een naamloze, wat sullige, karakterloze hoofdpersoon kijkt op zijn leven terug. Vanaf de eerste dag van zijn huwelijk voelt hij zich als een rat in de val. Tegen zijn wil wordt een zoon geboren. De zoon wenst later geen contact. In veertig jaar ontmoeten zij elkaar maar een paar keer. Pas als de zoon stervende is, komen ze nader tot elkaar. De zoon vraagt de vader dan om euthanasie.

Niet zo goed als "Geheime Kamers" volgens mij maar ik hou wel van de schrijfstijl van Jeroen Brouwers al vind ik het soms te langzaam/statisch. Op het einde van het boek nogal melig. ( )

Zie mijn bespreking: http://www.jeroenlouis.nl/datumlozedagen.html ( )