Zoals Wittgenstein ongetwijfeld gezegd zou moeten hebben: waarover je niet kan praten, daarover moet je tekenen. Zo wordt je ingewijd in de principes van onzekerheid: de sofa's en de watervallen, de familieverhalen en de toevallige ontmoetingen en al die mensen die voor je uit lopen, of slenteren, of schuifelen. Maar bovenal zie je dan het portret van Fountile, waar ik uren naar zou kunnen kijken, en leer je dat Spinoza uitgestorven is - de tranen schieten in mijn ogen als ik het lees. Het is chaos, maar gelukkig is er een index. Die bevat wel 'Zero inner peace', maar niet 'Inner peace' en ook niet 'sleeves'. Bittersweet. Bitter. Sweet. ( )