Een roman over idealen, trouw en politiek. Ingrediënten waarvan bekend is dat zij in deze combinatie vrijwel niet zijn te mengen zonder het hoofdbestanddeel “macht” er aan toe te voegen.
Het boek verhaalt de gang van milieuactivist naar staatssecretaris van Michiel van Straten en begint bij een beschrijving van het feestje dat hij organiseert bij zijn benoeming tot lid van de regering. Snel daarna maakt hij kennis met de stroperigheid van het ambtelijk apparaat en ervaart de moeilijkheden die een hervormingsgezind bewindspersoon ontmoet bij de uitvoering van zijn plannen. Wat te doen wanneer de ambtelijke top een brief aan het parlement opstelt waarin mededeling wordt gedaan van het instellen van een commissie die “vernieuwende articulatie tussen technologie en energie” moet gaan onderzoeken ?

Dat is de grote lijn van het boek. Veel boeiender is de beschrijving van het gegeven dat het belijden van ideologie, activisme of anderszins uiteindelijk slechts de machtsuitoefening ten doel heeft. Iemand die dat niet tijdig ontdekt, wordt -politiek gezien- binnen de kortste keren door zowel vriend als vijand afgeschreven. De intriganten, politieke pluimenstrijkers en andere lakeien staan daarbij in coulissen kaar om de helpende hand te bieden.

De schrijfster, werkzaam geweest bij de Voedsel en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) en thans universiteitshoogleraar aan de UvA met als aandachtsgebied de grondslagen van duurzame ontwikkeling in internationaal perspectief, verhaalt derhalve –naar ik aan neem- van binnenuit en dat maakt het werk wel bijzonder. Zij mag dan schrijven dat ieder veronderstelde overeenkomt met de werkelijkheid slechts in het hoofd van de lezer zal ontstaan, het kan niet anders dan dat haar fantasie is gevoed door kennis en ervaring met politieke besluitvorming in de meest ruime zin.

Het boek is een roman in de echte traditionele betekenis van het woord: vloeiende verhaallijnen, zuivere karaktertekeningen en als extraatje nog spannend ook.
Het foutje op bladzijde 247, waar wordt geschreven over een kerkuil waarvan de oortjes rechtop stonden “alsof de vogel nauwlettend naar hem had geluisterd”, is haar vergeven: kerkuilen hebben –gelijk alle uilen- de oren onder de bevedering en achter de ogen. De oorschelpen die bij enkele soorten voorkomen hebben geen gehoorfunctie en ontbreken overigens bij de kerkuil.

Dit boek smaakt naar meer. ( )