Groot-Britannie¨, eind negentiende eeuw. Arthur en George groeien op in verschillende werelden: Arthur in de gegoede middenklassen van Edinburgh, George in de pastorie van een klein plattelandsdorpje. Arthur zal dokter worden en een van de beroemdste schrijvers van zijn tijd, George blijft een eenvoudige, hardwerkende burger. Bij het aanbreken van een nieuwe eeuw kruisen hun paden zich bij een van de meest sensationele rechtszaken uit die tijd. George Edjali is half Indiaas en als zijn familie dreigbrieven ontvangt lijken deze uit racistiese overwegingen geschreven. Dan worden in de direkte omgeving beesten afgeslacht en blijft George tot zijn verbazing zelf een verdachte. Na een dubieus proces wordt hij tot zeven jaar dwangarbeid veroordeeld.
Arthur Conan Doyle, inmiddels schrijver van de beroemde Sherlock Holmesverhalen, is in die tijd in diepe rouw over de dood van zijn eerste vrouw Touie. Daarnaast wordt hij al negen jaar lang verscheurd door een diepe verliefdheid/liefde voor een ander vrouw. Als hij leest over de zaak Edjali raakt hij gefascineerd en is vastbesloten de onschuld van George te bewijzen.

Fragment:
En dan komt hij Jean tegen.
Het is een paar maanden voor zijn achtendertigste verjaardag. Sidney Paget schildert dat jaar zijn portret, waarop hij rechtop in een crapaud zit, geklede jas halfopen, horlogeketting te pronk in zijn linkerhand een aantekenboekje, in zijn rechter een zilveren vulpotlood. Zijn haar wijkt nu boven de slapen, maar dat verlies wordt ondervangen door de compenserende luister van de snor: die domineert zijn gezicht boven en opzij van de mond en loopt, met was verstevigd, in tandenstokers uit tot voorbij de lijn van zijn oorlellen. Dat geeft Arthur het imponerende air van een auditeur-militair, wiens gezag wordt benadrukt door het gekwartileerde familiewapen in de bovenhoek van het portret.
Arthur is de eerste om toe te geven dat hij zijn kennis van vrouwen als gentleman en niet als schuinsmarceerder heeft opgedaan.......Zijn moeder - de Moek -is de enige vrouw aan wier autoriteit hij bereid is zich te onderwerpen. Voor andere leden van de sekse is hij afwisselend een grote broer, plaatsvervanged vader, dominante echtgenoot, raadgevend arts, gulle schrijver van blanco cheques en kerstman. Hij is uiterst kontent met de scheiding en de verschillen tussen de seksen zoals de maatschappij die in zijn wijsheid door d eeuwen heen heeft ontwikkeld. Hij is falikant tegen het idee van vrouwenkiesrecht: als een man van zijn werk thuiskomt, wil hij geen politica tegenover hem bij de haard zitten. Omdat hij minder van vrouwen weet, kan hij ze beter idealiseren. Zo hoort het volgens hem.
Daarom is Jean een schok voor hem. Het is lang geleden dat hij naar een jonge vrouw heeft gekeken zoals jongemannen doorgaans doen. Vrouwen - jonge vrouwen - horen volgens hem als was te zijn: ze zijn kneedbaar, plooibaar, verwachten hun vorm te krijgen door het stempel van de man met wie ze trouwen. Ze verhullen zich, ze kijken toe en wachten, ze leven zich uit in beschaafd sociaal vertoon (dat nooit mag ontaarden in koketterie) tot het moment dat de man zijn belangstelling laat blijven, en dan zijn grotere belangstelling, en dan zijn bijzondere belangstelling, tegen welke tijd ze samen alleen wandelen en de families met elkaar hebben kennisgemaakt, en ten slotte vraagt hij haar hand en soms, misschien als een laatste daad van verhulling, laat ze hem op antwoord wachten. Zo is het allemaal geëvolueerd en de sociale evolutie is net zo goed aan wetten en mogelijkheden gebonden als de biologiese. Het zou niet zo zijn als er geen goede reden voor was.
Wanneer hij aan Jean wordt voorgesteld - op een tea party 's middags ten huize van een vooraanstaande Londense Schot, het soort gelegenheid dat hij gewoonlijk mijdt - ziet hij meteen dat ze een aantrekkelijke jonge vrouw is. Hij weet uit zijn lange ervaring wat hij kan verwachten: de aantrekkelijke jonge vrouw zal hem vragen wanneer hij een nieuwe SherlockHolmes gaat schrijven, en of die werklijkheid in de watervallen van Reichenbach is omgekomen, en of het misschien niet beter zou zijn als de detektieve ging trouwen, en hoe was hij eigenlijk op zo'n idee gekomen? En de ene keer anwoordt hij met de vermoeidheid van een man die vijf jassen draagt, en een andere keer kan hij een fluwe glimlach opbrengen en zegt hij :'Uw vraag, jongedame , herinnert me er weer aan waarom ik zo verstandig was hem inde waterval te doen storten.
Maar Jean doet dat allemaal niet. Ze toont zich niet charmant verrast bij het horen van zijn naam, noch bekent ze verlegen een trouwe lezeres te zijn. Ze vraag hem of hij de fotografietentoonstelling heeft gezien van dr.Nansens tocht naar het hoge Noorden.......p 217-219 ( )