Een politiek horrorverhaal, dat was het opzet van de auteur toen hij in de jaren zestig begon met “Een kleine stad in Duitsland”. Het werd vooral voor le Carré zelf een moeilijke periode : tijdens het schrijven van het boek verliet hij zijn toenmalige vrouw, het boek wilde niet vlotten en tijdens het schrijven had hij een wrang gevoel over het deels auto-biografische verhaal. Verschillende malen wilde hij er de brui aan geven en na publicatie deed hij afstand van zijn boek. Ook voor de buitenwacht was dit een omstreden boek wegens de zogenaamde anti-Duitse teneur.

Het is dan ook één van zijn meest persoonlijke boeken, waarvan een louterend effect uitgaat over zijn verleden als diplomaat en spion in het algemeen en in de beschreven ambassade in het bijzonder. Het boek verscheen voor het eerst in 1968 en pas sinds 1991 liet hij in de herdrukken een nawoord opnemen die de nodige duiding gaf bij het verhaal. Zo ook in deze paperback uitgave.

In een naoorlogse (fictieve) roerige periode van de Duitse binnenlandse politiek staat Klaus Karfeld, een selfmade industrieel, op die appelleert naar de Duitse gekrenkte trots en het terugkerende zelfvertrouwen. Op een subtiele manier weet deze poujadist, met een duister verleden, de publieke opinie te bespelen en kondigt een nakende Duitse hereniging aan. Door de dalende economische conjunctuur na het Wirtschaftswunder ontstaat een bonte coalitie van boeren, middenstanders, bureaucraten, studenten, communisten en ex-nazi’s. De sfeer in de Engelse ambassade is gespannen wegens de groeiende afkeer voor de Angelsaksische “bezetters”, de spanningen in de EG en de NAVO en de toenadering van West-Duitsland tot de Sovjetunie. Bovendien verdwijnt in dit hectische klimaat Leo Harting, een Duitster in Britse dienst, samen met veertig dossiers met geheime gegevens over Duitse politici.

Londen besluit een geheim agent te sturen: de intelligente, vulgaire en botte Alan Turner. Turner moet de affaire-Harting snel en netjes afwerken. Maar dit ligt niet in zijn aard. De klassenbewuste diplomaten reageren geschokt op zijn weinig subtiele aanpak en zijn anti-aristocratische houding.

Als geen ander weet le Carré de benauwde sfeer van het tot hoofdstad gebombardeerde pronvinciestadje Bonn te beschrijven. Bonn was in die periode nog de kinderkamer van de Duitse democratie, waar Adenauer zich liet omringen door nazi-bureaucraten om het land op te bouwen en Duitsland de weg te wijzen in de vaart van de Westerse volkeren. Deze hypocriete houding (evengoed die van het Engelse Foreign Office) wordt treffend door le Carré aan de kaak gesteld.

Le Carré moet het als steeds niet hebben van flitsende actie (daarvoor is de invloed van de Engelse literatuur te groot), maar wel van een overvloed aan dialoog, uitvoerige beschrijvingen van de werking van de diplomatieke dienst en uiteraard een schitterende sfeerschepping.

Dit boek mag dan over een gedateerd onderwerp gaan, de beschreven politieke analyses zijn zo sterk dat ze perfect toepasbaar zijn op de huidige uitbreiding van de EU en de gekrenkte trots van de Sovjet-Unie, waar na Poetin misschien een minder voorzichtige versie van de neo-nazi Klaus Karfeld opstaat.

Een schitterend klassiek meesterwerk. ( )

waardig opvolger van ´Telefoon voor de dode´, ´Spion aan de muur´ en ´Speelgoed voor Spionnen´´