Hoofdpersoon is de rechtbankpresident Don Rafel Massó i Pujades, de meest benijde, gehate en gevreesde autoriteit in het Barcelona van rond het einde van de achttiende eeuw. Vanwege zijn onbuigzaamheid, zijn corruptie en invloed vond hij moeiteloos een plaats in het centrum van de macht.
Cabré heeft rond deze romanfiguur een intrige geweven die zich als een spannende roman laat lezen. Maar….., er is meer. In dit boek speelt hij met een tweede verhaallijn en laat deze zich gaandeweg mengen met het hoofdthema. Wat begint met een tweede vertelling als ondertiteling, wordt allengs een boeiende en geslaagde synchronisatie. Het mist nog de verfijning van ‘de stemmen van de Panamo’ maar is duidelijk herkenbaar als vingeroefening voor die magistrale roman.
De lezer maakt kennis met de verstikkingen die een corrupt rechtsbedrijf voort kunnen brengen en realiseert zich dat een weg terug eigenlijk geen optie meer is.

Kortom, een meer dan onderhoudende roman die eindigt met een biecht waarbij zich tussen Don Rafel en een Franciscaan een indrukwekkende dialoog ontwikkelt. ( )