Reeves schetst een zeer breed beeld van de Amarnatijd. Hij vertrekt bij Hatsjepsoet, de vrouwelijke farao die volgens de auteur zwaar beroep deed op de priesters van de Amoncultus om haar positie te legitimeren. De farao's na haar probeerden deze invloed weer in te perken, een strijd die culmineerde in de stichting van een nieuwe hoofdstad en de ontmanteling van alle tempels, ook die van alle andere goden. Nog steeds volgens Reeves zou de tegenbeweging al weer ingezet zijn nog tijdens de laatste jaren van Echnatons regering en wel door niemand minder dan zijn eega Nefertiti. Hoe dat te rijmen valt met haar centrale positie, bijna gelijkwaardig aan die van de farao zelf, in de Aten-cultus, is een vraag waar Reeves zijn hoofd niet over breekt.

Het wordt allemaal met veel overtuiging en weinig zin voor nuance verteld. Maar het verhaal rammelt. Allicht heeft dat te maken met het feit dat Reeves Echnatons revolutie uitsluitend benadert als een politiek manoeuvre. Maar als dat de enige motivatie was van de ketter-koning, dan was het wel een zeer onhandige zet. Hij toont weinig interesse voor de inhoud van de nieuwe religie en alle tekortkomingen ervan, terwijl juist die mee verklaren hoe de restauratie zo snel na Echnatons dood gerealiseerd kon worden.

Voordeel van dit alles is dat Reeves een samenhangend relaas brengt met duidelijke relaties tussen de protagonisten. Alleen verdient een boeiende maar enigmatische periode als deze véél meer vraagtekens. Het laatste woord hierover is immers nog lang niet gezegd. ( )