Ooit was Augusta’s huis de woning waar Augusta moeilijke, maar ook gelukkige jaren beleefde met haar man Isak. Een eeuw later is het huis nog altijd familiebezit en wordt het gebruikt als vakantiehuis. En soms ook als toevluchtsoord. Bijvoorbeeld door kleindochter Alice. Zij trekt zich in het huis terug om na te denken over het verzoek van haar jeugdvriend Kristian, die na tientallen jaren wil horen wat er van hun kind geworden is. Ook het zestienjarige ‘achterachterkleinkind’ Angelica vindt tijdelijk onderdak in Augusta's huis. Zij is op de vlucht voor haar stiefvader.

Axelsson vertelt in Augusta’s huis niet alleen de levensverhalen van enkele vrouwen, maar schreef tegelijkertijd een kroniek van een eeuw sociale geschiedenis.


Tekstfragment

Alice heeft vele nachten in Augusta’s huis geslapen, ze weet dat het vele gedaantes herbergt. Enkele daarvan zijn die van haarzelf: in dit huis was zij een mollig klein meisje op zomervakantie en een magere tiener op de vlucht, hier heeft ze een voorjaar pas bevallen gelegen en bloedend gezworen nooit meer in de buurt van een man te komen, hier sloeg ze enkele zomers later de deken opzij om haar belofte te breken. Dagen en weken, maanden en jaren zijn sindsdien door haar lichaam gestroomd en hebben haar veranderd, maar door alle veranderingen heen heeft ze dezelfde woordloze zekerheid met zich mee gedragen: ze heeft altijd geweten dat er een hele eeuw aan stemmen in Augusta’s huis verborgen ligt, dat ze lang in hoekjes en gaten hebben liggen wachten tot er een andere tijd zou komen. Hun tijd. De tijd van de verhalen. ( )