De erfgename is vooral bijzonder omdat Kluver aan dit boek begon toen ze amper veertien jaar oud was en de eerste publicatie ervan op haar zestiende een feit was. En voor een veertienjarige is dit een ronduit opmerkelijk stukje schrijfwerk. Langs de andere kant is dit ook precies waar alle zwakke plekken zitten. Kluver heeft in haar jonge leventje waarschijnlijk nog niet genoeg meegemaakt om een origineel plot te kunnen verzinnen en aan werkelijke karakteruitdieping te kunnen doen. Het verhaal drijft op oeverloze beschrijvingen van plaatsen, gebouwen, kleren en andere decorelementen, maar is inhoudelijk in één zin samen te vatten: de kroonprinses Alexa van het land Hytanica moet van haar vader trouwen met iemand aan wie ze een hekel heeft, knappe maar onuitstaanbare arrogante Steldor, maar wordt verliefd op een jongen (Narian) die afkomstig is uit het vijandige buurland Cokyri terwijl niemand hem vertrouwt. Hun karakterevolutie is ook niet overtuigend. De lezer krijgt dan wel veel (overbodige) uitleg over gevoelens en beweegredenen van de personages, maar dit belet niet dat zij zich blijkbaar laten leiden door spontane invallen, die ze ook weer snel vergeten. Alera zelf is onwaarschijnlijk naïef en de reacties van bijvoorbeeld de koning (Alera’s vader) of de commandant van het leger (die van Steldor) zijn totaal ongeloofwaardig in het licht van de politieke en militaire gebeurtenissen in het land. Vooral in dit gebrek aan inzicht van hoe volwassenen in een verantwoordelijke situatie zich echt gedragen, toont Kluver haar leeftijd.
Het boek zal de kritische lezers van het genre niet echt tevredenstellen. ( )