Het thema van dit boek is de vraag of men in wanhoop kan leven en toch niet willen sterven.
Misschien ligt het aan mij, maar ik vind Lucio, de hoofdpersoon en verteller van het verhaal een merkwaardige en eigenlijk vervelende zelfingenome man. Hij lijdt aan grote en diepe wanhoop en vraagt zich dus echt af of hij de wanhoop kan stabiliseren en leven of dat hij zijn leven moet beëindigen. Hij ontmoet op de boot van Napels naar Capri een Duits echtpaar, de Müllers. Een dikke oudere man en een jonge ongelukkig uitziende vrouw, Beate. Lucio wordt op slag verliefd op de ongelukkig ogende Beate en meent in haar ogen ook liefde voor hem te zien. Ze gaan allemaal naar hetzelfde pension en in de eetzaal zitten ze naast elkaar. Beate en Lucio doen niet anders dan woordeloze boodschappen uitzenden naar elkaar en zeer snel weet Lucio dat Beate de liefde van zijn leven is en dat dit wederzijds is. Beate geeft hem een boek van Kleist waarin staat hoe hij en zijn vriendin samen zelfmoord plegen. Hij concludeert dat Beate dat ook wil, met hem.
De man van Beate, Alois, lijkt een nazi, hij dwingt Lucio min of meer tot de Italiaanse fascistengroet.
Als Beate en haar man na een paar dagen verdwenen zijn ontmoet Lucio Trude en Paula, Trude is de frivole tweelingzus van Beate, zij is vrijgevochten, partijlid, nazi en wil seks met hem. Paula is de moeder van de 2 jonge vrouwen. Trude en Lucio experimenteren samen een beetje met seks en Trude sterkst erg de draak met haar zus, vindt haar een aanstelster met haar zelfmoordpogingen (al 3)
en -plannen. Uiteindelijk komt Paula vertellen dat alles een grote grap is, dat Trude niet bestaat, dat Beate en zij minnaars zijn en actrices. Dat Alois inderdaad de man van Beate is, maar zij niet van hem houdt.
Het einde is dat Beate en Paula samen sterven door cyaankali te slikken. Dit na het nieuws van een mislukte aanslag op Hitler waarbij Alois was betrokken en gefusilleerd is. De nacht van de lange messen was dat.
In de weinige informatie over Moravia kom ik tegen dat hij een antifascist is die seksualiteit en filosofische vraagstubehandelt in zijn werk.
Dit boek is van 1982, dus nog niet zo oud. Ik vind het wel een intrigerend verhaal, wel goed geschreven ook, zeker, maar de aannames 270 bladzijden lang van diepe liefde tussen mensen die elkaar niet spreken of het steeds hebben over d E liefde, de seks, het doodgaan en de spagaat als je verliefd bent op een tweeling, ik vind het een beetje tè. ( )