Dit boek begon heel sterk, met een evocatie van het erg verwesterde/veramerikaniseerde leven in Rusland, na de instorting van het communistisch regime. Andreï Makine (zelf van Russische afkomst) laat de sjeesde schrijver-dissident Sjoetov vanuit Parijs naar Sint-Petersburg afreizen. Hij registreert er tot zijn afkeer hoe het land veranderd is. Dit is allemaal heel sterk in beeld gebracht. Maar dan, goed 100 bladzijden ver, krijgen we plots, en bijna tot het einde, het levensverhaal van George Volski, een oorlogsveteraan die in de tweede wereldoorlog het beleg van Leningrad onderging. Dit is in een heel andere toonaard verteld, over-sentimenteel, bijna zoals in de stijl van de patriottische sociaal-realistische films van de Sovjettijd. Vooral de band met zijn geliefde Mila wordt in de verf gezet, op overdreven-pathetische wijze. Alleen het schrijnend lot van de geteisterde bevolking van Leningrad, en de stalinistische vervolgingen die na de oorlog in volle hevigheid hervatten, geven nog een interessant documentair kantje aan dit boek. In veel opzichten – zeker qua structuur en stijl – is dit een wat uitgebreider doorslagje van een vroeg werk van Makine, De muziek van een leven. Neen, dit sprak me niet aan, en dat is spijtig, want de centrale boodschap van de auteur – laten zien hoe een kleine man zijn menselijkheid blijft houden te midden van ellende en kwade krachten – is best wel lovenswaardig. ( )