Het boek is een samenstel van essays, die samen de weerslag vormen van zijn pogingen om de afgelopen decennia te duiden. Gray is scherp in de ontmaskering van de grote politieke stromingen als menselijke utopieën. Hij richt zich hierbij vooral tegen het vooruitgangsdenken. Het idee van verlossing door vrije markt en democratie ontleedt hij als relict van het christendom en de verlichting. Najagen van utopieën met als uitgangspunt dat de mensheid de toekomst vorm kan geven, leidt alleen maar tot narigheid. Hij definieert politiek liever als “de kunde om tijdelijke remedies te bedenken voor terugkerende kwaden, een opeenvolging van redmiddelen derhalve en geen project voor verlossing”.
Gray ziet in de mens op zijn kruistocht voor economische vooruitgang een ‘home rapiens’ die bezig is de aarde leeg te roven om het te laten verworden tot een onaantrekkelijk oord. Hij pleit voor een groen conservatisme.
Veel denkers en bekendheden passeren de revue in het boek, van Oakeshott tot Tony Blair, van Joseph Conrad tot George Soros. Door diepgang te verbinden met breed praktisch denken is het een zeer lezenswaardig boek. De laatste essays zijn erg contemplatief van aard en behandelen de verhouding van de mens tot zijn natuurlijke omgeving. Zingeving door economische activiteit om op die manier als persoon je stempel op de wereld achter te laten is een illusie. Een erg persoonlijk slothoofdstuk sluit hij af met de vraag: “Geestelijk leven is niet een zoeken naar betekenis maar een bevrijding ervan. (..) Andere dieren hebben geen doel in het leven nodig. Het menselijk dier, een tegenspraak met zichzelf, kan echter niet zonder. Waarom zouden we er niet van uitgaan dat de zin van het leven eenvoudig is te zien?”
Een boek dat stevig rammelt aan een tijdgeest waarin ieder rekent op steeds meer, beter en verder, maar waarover steeds meer onbehagen ontstaat. ( )