In haar debuutroman vermengt de Deense schrijfster (1964) op sprookjesachtige wijze droom en werkelijkheid met elkaar tot een familiegeschiedenis, waarvan de handeling plaatsvindt tussen de jaren '30 en '80 in het strenggelovige milieu van een Deens plattelandsdorpje. Laurits, de jonge predikant, zoon van de 'heilige' Maren, vecht met woord en daad tegen 'het beest der lusten', waarbij hij ook elk seksueel verkeer met zijn hoopvolle echtgenote weigert. Als Laurits zich vergrijpt aan het meisje Hanne wordt er toch een kind in de pastorie geboren: Dicte. Zij groeit op in een mysterieuze, aan de werkelijkheid onttrokken omgeving. De ontmoeting met de jonge schrijver Theodor vormt het begin van een fijnzinnige liefdesrelatie, die echter gedoemd is om te mislukken. Theodor vlucht in de wereld van de kunst met een roman over zijn 'engel der liefde'. In een schitterende reeks verhalen, personen, geheimen maar ook gewelddadigheden wordt de lezer meegezogen in een diep tragische zoektocht naar de liefde. Deze aan het magisch-realisme herinnerende, goed vertaalde roman raakt diepe lagen van de menselijke existentie. bron: Bib Oudsbergen

Labyrint der liefde , (vertaald door Gerard Cruys, De Geus, 998 fr.) het debuut van Ulrikka Strandbygaard (1964), wordt in concentrische cirkels verteld door iemand die pas op het eind zijn identiteit prijsgeeft. Dan blijkt er chronologisch iets niet te kloppen, maar een kniesoor die daar op let in een roman die bulkt van het magisch realisme.

De roman is een samenraapsel van stijlen en genres. Je herkent flarden van de Zuid-Amerikaanse mythische vertelstijl, van de Deense ironische Kierkegaard-traditie en van Scandinavische trilogieën. Naturalistische boerenromans, realistische kunstenaarsromans, klassieke mythologie, sociale reportages, strips, feministische pamfletten en pornografische verhalen, Strandbygaard gebruikt ze allemaal. Misschien is Labyrint der liefde ongewild een postmoderne roman. Maar dan wel een waarin diepgang ontbreekt. Expliciete verklaringen zijn er weliswaar in overvloed. De onderliggende mythe van Theseus en Ariadne wordt helemaal verteld, in twee varianten. Maar de aangesneden problematiek, het klassieke thema van kunst en ambitie versus leven en liefde, komt niet uit de verf. De personages komen amper tot leven.

Wat je Ulrikka Strandbygaard wel moet nageven, is dat ze gedreven kan schrijven en met woorden kan verleiden. De mythische vertelstijl hanteert ze in de eerste hoofdstukken heel handig om het benepen Deense platteland te schilderen en de fantasiewereld van een klein meisje op te roepen. Ook de rauwe beschrijvingen van seksueel geweld - sodomie, verkrachting, incest - zijn met verve geschreven. Maar die krachtige stijl verwatert na een poosje en het wordt dan pijnlijk duidelijk dat het om een vrij pretentieuze woordenbrij gaat in een boek dat drie keer te dik is. DestandaardderLetteren