Het is een autobiografie in de vorm van een ontwikkelingsroman. En ja, het geeft een beeld van het Turkije van begin twintigste eeuw waarin de religieuze orthodoxie en de familie bepalen wat mag en niet kan. Met nadruk natuurlijk op het laatste. In het verhaal worden de aanloop en gevolgen van de eerste wereldoorlog op een aannemelijk wijze beschreven. Maar dat is het dan wel. De schrijver doet zijn best om de in het boek voorkomende familieleden een plaats te geven, maar laat de karakters uiteindelijk toch wat bungelen.
Zijn moeder bij voorbeeld, die in alle ellende toch overeind blijft, blijkt een vastberaden en moderne vrouw te zijn en verdient daardoor eigenlijk het middelpunt van de roman te zijn.

Misschien zou je het zo kunnen formuleren: de schrijver besloot zijn biografie te publiceren maar had beter die van zijn moeder kunnen schrijven. Nu verwatert het verhaal om gaandeweg oninteressant te worden. ( )

Geweldig goed en ontroerend boek over de neergang van het Ottomaanse rijk en de opkomst van de Turkse republiek geillustreerd aan de hand van de lotgevallen van de hoofdpersoon en zijn familie. ( )

In de autobiografie Aan de oevers van de Bosporus beschrijft Irfan Orga zijn jeugd en eerste loopbaan bij het Turkse leger in de eerste decennia van de 20e eeuw. Geboren in een welvarende familie in Istanbul ondervindt Irfan met zijn broer en zus echter met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog de gevolgen van armoede, verlies van in dienst opgeroepen vader en de politieke omwentelingen en de gewijzigde praktizering van de islam. De in onze begrippen nog jonge oma blijft de mater familias, waar moeder de eindjes aan elkaar probeert te knopen. Irfan zelf verblijft na in een tehuis te hebben gezet in een opleidingsinstituut voor het Turkse leger.Officier bij de luchtmacht vult zijn eerste actieve jaren. De totale aftakeling van zijn moeder door de jarenlange psychologische druk en voortdurende veranderingen worden gevoelig en aangrijpend beschreven.

Buiten het eigenlijke boek, maar belangrijk is de emigratie van Irfan met zijn gezin naar Londen in 1941. Zeven jaar later schreef Olga het boek. Uitzonderlijk goed Engels voor een Turk dat al bij publicatie tot vraagtekens leidde. Het in 2002 vernieuwde nawoord uit oorspronkelijk 1953 van zoon Ates Orga verklaart een hoop.Irfan schreef het raamwerk in het Turks en zijn Engelse echtgenote vertaalde en bewerkte het boek in het Engels. In Orga's latere boeken zou ook zoon Ates actief meehelpen in het schrijven en publiceren. Ook geeft Ates aan, dat Irfan niet het volledige verhaal heeft verteld over zijn laatste Turkse jaren, de exacte reden van vertrek (ongetrouwd samenleven met een buitenlandse) en het verblijf in Engeland. Zo krijgt een toch al indrukwekkend boek ook nog een verrassende blik achter de schermen. ( )