Although perfectly charming as picaresque, the tragedy of Unger’s plight registers just as strongly as its understated oddness. There are plenty of precedents for the novel-as-game (fellow Dutch author Cees Nooteboom, for instance) but in Little Caesar, Wieringa plays for keeps.

Tommy Wieringa's ambitious novel, translated by Sam Garrett, is a brilliant exploration of the uneasy transition from adolescence into adulthood – the restlessness, yearning for stability, irrational decisions and erotic obsessions.

Wieringa schreef een filosofische parabel over hoe je positief kunt omgaan met de fundamentele onverschilligheid van het leven dat, zoals bekend, alles opslokt: van de grootste beschavingen tot de kleinste garnaal. Maar ondertussen vertelt hij in geuren en kleuren een meeslepend verhaal van een jongeman op zoek naar zichzelf terwijl die de hele wereld rondtrekt.
Wieringa serveert dit universele verhaal van een zoon op zoek naar (ouder-)liefde in een poëtische taal die nergens gekunsteld overkomt. Die sensuele touch was al het waarmerk van Joe Speedboot , de vorige schelmenroman van Wieringa. Maar hier wordt zijn zinnelijke taalgebruik in een veel weidser verhaal ingebed.
Wie Wieringa leest, voelt na een tijdje aan den lijve de sporadische, bevlogen lichtheid van diens hoofdpersonage en glijdt dankzij Caesarion door de turbulenties van het leven. Zonder angst en vol souplesse. Wat kan je meer van een goede roman verwachten?

’Caesarion’ wil een proeve zijn van Wieringa’s meesterschap in het beschrijven van duistere obsessies en verminkte persoonlijkheden. Hij slaagt daar mijns inziens niet helemaal in omdat het perspectief eenzijdig bij hoofdpersoon Ludwig, de ik-verteller ligt, en de anderen in zekere zin geheimzinnige instanties blijven.
Maar Wieringa kan meer, al komt het er in ’Caesarion’ nog niet helemaal uit. Hij is een schrijver met grensoverschrijdende ambities en mogelijkheden. Cruciaal is daarbij zijn meeslepende stijl en verteltrant.

Wieringa heeft met Caesarion de roman geschreven waarin zijn oeuvre tot dusver culmineert.
Af en toe scheert Wieringa langs de kitsch met zijn hooggestemde lyriek, maar telkens gaat het goed, door zijn psychologisch inzicht.
Hoe geldig is zulke hemelse wijsheid? Minder universeel, dunkt mij, dan de feilloze psychologische inzichten en fraaie zinnen die Wieringa’s vitale roman ons zo gul biedt.