Architect Alex is gehuwd met Sonia, zakenpartner en in zijn ogen meer gedreven en meer talentrijk als hij zelf. Hij heeft anderzijds een beetje een sullige relatie met Iwona, een wat armoedige Poolse immigrante; een relatie die eerder als een grap begon, maar meer en meer dient om aan zijn sexuele behoeften te voldoen, zonder dat Iwona hier echt op aandringt. Reeds vroeg in het boek (pagina 25) krijgen we van Alex zelf een analyse: "Sonja was de absolute tegenpool van Iwona. Ze was mooi en schrander en praatte veel, ze was charmant en op een natuurlijke manier zelfverzekerd. Ik vond haar aanwezigheid altijd een beetje intimiderend en had het gevoel beter te moeten zijn dan ik was. Bij Iwona verliep de tijd oneindig traag en vielen er pijnlijke stiltes. Ze gaf heel summier antwoord als ik iets vroeg en ik was degene die er steeds voor moest zorgen dat het gesprek niet stokte. Sonja daarentegen was de perfecte gezelschapsdame. ... Maar Sonja zou nooit tegen een man zeggen dat ze van hem hield, niet zoals Iwona dat tegen mij had gezegd: alsof er geen enkele andere mogelijkheid bestond. Ik had Iwona's liefdesverklaring net zo pijnlijk gevonden als het idee dat ik samen met haar zou gezien worden." Alex heeft zich duidelijk vast gereden en de drie protagonisten leiden (ja, zelfs lijden) hun eigen (minder rooskleurig) leven. Als Iwona zwanger wordt van een dochter terwijl het bij Sonia maar niet kan lukken, overtuigt Alex beide dames vrij snel en zonder veel moeite om dochter Sophie te laten opgroeien bij hem en Sonia. Het ganse verhaal wordt door Alex vertelt aan Antje een oudere kunstenares, vriendin van Sonia, die open staat voor het ganse verhaal maar, ondanks haar eigen vrijgevochten manier van leven, toch af en toe met het opgestoken vingertje tussenkomt. Dat Alex niet kan kiezen tussen de twee vrouwen, kan hij zelf niet goed uitleggen en begrijpen, het ganse verhaal wordt dan ook door hem vrij sec gebracht. De auteur slaagt er op die manier in om zeer afstandelijk de situatie te schetsen en laat het aan de lezer over om al dan niet zoals Antje een mening te vormen. Deze vier personen worden vrij neutraal door de auteur geschetst (in tegenstelling tot een aantal randfiguren, vrienden en familie, die een meer uitgesproken visie over de situatie laten klinken). Als lezer heb je dan ook weinig sympathie voor de hoofdpersonages, en dat is nu net de sterkte van het ganse boek. De zeer belangrijke gedachte bij het ganse verhaal is de nood tot het nemen van verantwoordelijkheid. Je kan na lezing een interessante discussie aangaan wie nu al dan niet zijn/haar verantwoordelijkheid heeft opgenomen. Dit lijkt me een belangrijke discussie en alleen al daarom is het boek het lezen waard. Toch even zeggen dat in de Nederlandse vertaling heel wat storende tik- en taalfouten staan. ( )