Een vriendin leende mij dit stripboek uit waardoor ik voor het eerst heb kennis gemaakt met Pierre Christin en Enki Bilal. En ik ben diep, diep onder de indruk.

Als kind ben ik vele jaren lid geweest van Eppo en zijn opvolgers waardoor ik allerlei Europese strips leerde kennen. Vervolgens heb ik jaren zonder strips geleefd tot ik de Engelstalige graphic novels leerde kennen en ook wat Japanse manga heb leren waarderen. Met het Nederlandstalige stripblad Stripglossy en Zone 5300 ben ik weer wat meer terug bij strips in de eigen taal. En nu dus de Franstalige (die ik wel in het Nederlands lees omdat ik het Frans niet machtig ben) strip.

De tekenstijl van Enki Bilal lijkt op het eerste gezicht misschien niet zo bijzonder. Maar toen ik beter ging kijken werd ik getroffen door die enkele inktlijnen die hij neerzet met wat kleur er achter en voilá daar staat een plaatje waar het leven vanaf spat. Ik heb nog een aantal andere stripboeken van hem te leen en ik ben benieuwd of hij nog meer stijlen in huis heeft.

Het verhaal geschreven door Pierre Christin is wonderbaarlijk. De titel verklapt dit enigszins. Het is echter absoluut niet liefelijk maar eerder grimmig waarbij er ook nog humor in verwerkt is. Geen striphumor maar humor uit het echte leven, humor door hoe mensen met elkaar omgaan en dit vertedert.
Het verhaal is ook maatschappijkritisch en alhoewel het oorspronkelijk uit de jaren zeventig komt, is er niet eens zo heel veel veranderd als het om milieu en machtsvertoon gaat.

De combinatie van het verhaal dat op verschillende lagen gelezen kan worden met de intrigerende tekeningen maken dit voor mij de stripontdekking van dit jaar (ook al is het dan van veertig jaar geleden). ( )