Lawrence DurrellBesprekingen

De som is groter dan de delen in The Alexandria Quartet, maar elk deel op zich hangt met opzichtig klamme handjes aan de kapstok van het geheel. Een aantal personages, meer dan de vier van de titels, cirkelt om elkaar heen in een broeierig Alexandrië, een verraderlijke stad waar alle invloeden, religies en tijdslijnen samenkomen, en waar ook de liefde zich niet onbetuigd laat. Verschillende invalshoeken, verschillende waarheden, verschillende standpunten, ... liefdesroman (soms op het boeketreeksige af), politieke commentaar met een zweem good old British sportmanship er doorheen, life imitating art imitating life imitating ..., literaire kritieken op post-Victoriaanse moralisten, lofbetuigingen aan D.H. Lawrence, een hint Afrikaanse jazzinvloeden, T.E. Lawrence en James Bond in de woestijn, Blue Lagoon-klefheid, ...

Het boek/de boeken zijn eigenlijk volstrekt onevenwichtig, en hoewel ze elkaar versterken en hier en daar wel eens uitgroeien tot een kakofonie van verhalen, anekdotes en levensgeschiedenissen, geldt dat niet voor alle (delen van alle) boeken in gelijke mate. Het ontbreekt Durrell ook aan de bruutheid van een Miller, of de directheid van een Hemingway. Durrell doet bovendien een groot aantal van zijn personages schromelijk tekort, - hij gunt ze geen weerwoord, schrijft ze af, sleurt ze uit de spotlights, draait hun motivaties om, ... het is het intentionele literaire spel dat speelt met de vooroordelen en de verwachtingen van de lezer, maar na de eerste verrassing (halverwege het tweede boek) en eenmaal Durrell zijn punt gemaakt heeft is de lol er snel af (tot halverwege het derde boek; het vierde boek voegt weinig toe).

Een legendarisch personage is de schrijver Pursewarden - een schrijver die letterlijk groter dan het leven zelf is.