Bregje HofstedeBesprekingen

Oersoep. Door: Bregje Hofstede.

Wow, wat een boek, wat een roman. Is het wel een roman? En hoe mooi vormgegeven. Oké, de zichtbare binding zagen we wel vaker voorbijkomen maar ze past ook echt bij dit boek, het verhaal. En de afneembare buikband is een geweldig idee én is prachtig getekend door Wide Vercnocke. Door de binding valt het boek goed open wat het onderlijnen makkelijker maakt, en ik heb veel onderlijnd!

Oersoep is een trip, een roes.
Het is vuil, vies, visceraal én cerebraal.
Ik moest denken aan Eileen Myles, Sarah Hall, Ariel Levy. Omdat het aards, aardend, (ge)grond en oer is. Poëzie van poëzie, poëzie in het kwadraat dus. Ongeremd maar perfect getemd. En eigenlijk met niets of niemand te vergelijken.

De evolutie van Bregje Hofstede als schrijver/mens (vallen die twee überhaupt te splitsen?) voelt voor mij heel natuurlijk aan, ik volg haar blindelings. Oersoep is de perfecte opvolger van December. Ik ben heel benieuwd naar wat er hierna volgt, heb er ook al veel zin in.

Het verhaal lijkt autobiografisch, zoals al het werk van Bregje, en of het dat nu wel of niet is maakt mij ook niet uit. In mijn hoofd vallen de schrijver en de mens samen en dat maakt de leeservaring alleen maar intenser, rijker, dieper. Ik vereenzelvig me met de schrijver door de directheid, rauwheid, openheid.

Fan van Oersoep; wat een leeservaring!

December. Door: Bregje Hofstede.

Zoals u wel weet, of niet maar dan weet u het nu, heeft Das Mag momenteel een super boeiend project lopen: elke maand brengen ze een boekje uit, geschreven door een schrijver die iets met de betreffende maand heeft. Omdat een mens maar zoveel uren in een dag heeft ga ik niet elke maand lezen maar enkel de schrijvers die mijn hart al hebben veroverd. Te beginnen met: Bregje Hofstede en December. Het boek zelf is prachtig uitgegeven; genaaid (pun intended) en met een wikkel rond de cover. Het valt ook goed open, is dus makkelijk met één hand te lezen ;)

Als fan van Bregje wou ik deze ‘pornografische pastiche’ zeker lezen. Ze heeft haar maand goed gekozen: als je het na het lezen van dit boek nog niet warm, lees: bloedheet, hebt dan is er iets mis. Het feit dat er, onder andere, een bebloede tampon én een Sheela-na-gig op de cover staan is een leuk extraatje. Dat vrouwen geil kunnen schrijven wist ik al maar Hofstede tilt dit naar een hoger niveau. Haar ‘pastiche’ leest als super geile literatuur waar (ik zal geen namen noemen maar u weet ongetwijfeld welke witte, oude, cis, het-mannen ik bedoel) zogenaamd hoogstaande, geil bedoelde, literatuur leest als een platte pastiche. Je wordt er daarnaast niet lauw, laat staan heet van.

December daarentegen is heet, bloedheet, zinderend geil. Is het de female gaze, het schrijftalent van Hofstede of zijn het toch de tepelkwastjes? Hoogs waarschijnlijk, ik weet het zelfs zeker, een combinatie van dat alles. De veldstudie van Helena de Roover smaakt naar meer en mijn origamivellen liggen al klaar… Zin in meer Bregje en benieuwd naar Januari…

Beschrijving van de beklimming van de Sass Songher en van de gevoelens en gedachten die dat bij de schrijfster teweegbracht, als kind en als volwassene

Een vrouw verlaat op een winteravond het Brusselse appartement, waar ze met haar jeugdliefde woont, en zwerft veertig dagen door de stad, terwijl ze nadenkt over haar leven en haar relatie

Sommige boeken hoef je niets over te zeggen, die hoef je alleen maar te lezen. Dit vind ik zo'n boek. Een boek met ervaringen om met mee te ervaren zonder dat er ook maar iets expliciet uitgelegd hoeft te worden. Het is het leven dat beschreven wordt en hoogstwaarschijnlijk niet het leven van de lezer zelf maar toch is het aan alle kanten herkenbaar in de dagelijkse worsteling met het zijn. Drift.

Zonder dat ik op de inhoud in wil gaan, wil ik nog wel wat zeggen over de vorm. De chronologische opeenvolging van gebeurtenissen wordt doorsneden met fragmenten uit een boek dat de hoofdpersoon zelf heeft geschreven. Een boek waarin meer over de jeugd van de hoofdpersoon wordt weergegeven. Deze boekfragmenten vond ik nog intrigerender dan waar de hoofdpersoon in het heden mee worstelt. Het heeft iets aandoenlijks maar is ook rauw. Wellicht dat het om een kind gaat dat het bij mij heftigere gevoelens opriep dan die opkwamen bij de volwassen vorm die inmiddels al veel meer afstand heeft leren te bewaren tegen dat wat het leven is.

In ieder geval een boek dat ik nog wel eens wil herlezen. Nog eens door al die dagen gaan, ook al weet ik de uitkomst. Dat maakt niet uit want dat is niet waar dit boek omgaat. Het is om te ervaren, niet meer, niet minder.

Love, Paris