manolis simitsakis / μανώλης σιμιτσάκης
Auteur van to dentro tou aray / το δέντρο του αραϋ
Werken van manolis simitsakis / μανώλης σιμιτσάκης
Tagged
Algemene kennis
Er zijn nog geen Algemene Kennis-gegevens over deze auteur. Je kunt helpen.
Leden
Besprekingen
Statistieken
- Werken
- 1
- Leden
- 2
- Populariteit
- #2,183,609
- Waardering
- 3.0
- Besprekingen
- 1
- ISBNs
- 1
Έχω καιρό που ακούω για τα βιβλία του Μανώλη Σιμιτσάκη και σκέφτηκα ότι είναι καιρός να τα διαβάσω κι εγώ. Έχει μήνες που το πρώτο βιβλίο της τριλογίας με τίτλο «Συναίσθημα» κάθεται στο ράφι μου, όμως ήρθε και η δική του ώρα.
Το βιβλίο αυτό ξεκινά εισάγοντας τον αναγνώστη στον κόσμο που δημιουργεί ο συγγραφέας, το Βίλβετ. Η αρχή γίνεται με μια κηδεία, όπου ένας άνθρωπος όπως όλοι μας, αφού έχει πεθάνει, παρακολουθεί την κηδεία του νομίζοντας πως είναι ακόμα ζωντανός. Μέχρι που περνάει στον άλλο κόσμο και το παίρνει πια απόφαση πως όλα τέλειωσαν για εκείνον.
Στη συνέχεια του βιβλίου ο αναγνώστης διαβάζει για τη Μαρία και το Γιώργο, δυο νέα παιδιά που κάνουν παρέα και που αγαπιούνται. Η Μαρία έχει βρεθεί στο Βίλβετ και έχει επιστρέψει. Φαίνεται όμως πως η επιστροφή της εξυπηρετεί κάποιο σκοπό, αφού τα όνειρα που τη βασανίζουν κάθε νύχτα είναι μάλλον μηνύματα. Όταν αποφασίζει να μιλήσει στο Γιώργο για όσα την ταλαιπωρούν αισθάνεται ανάλαφρη και με τη βοήθειά του πλέον προσπαθεί να βγάλει άκρη με όλο αυτό που της συμβαίνει.
Το «Συναίσθημα» είναι γεμάτο από συναισθήματα, ακριβώς όπως και ο τίτλος του. Η αρχή του έχει σκοπό να μας εισάγει με ήπιο τρόπο στον κόσμο του Βίλβετ και στο τι γίνεται στη μετα-θάνατο ζωή, όπως την έχει ο συγγραφέας στο μυαλό του, να νιώσουμε δηλαδή τον καινούριο κόσμο σαν γνώριμο. Έπειτα φαίνεται πως δεν συνδέεται με το υπόλοιπο βιβλίο, παρά μόνο σε κάποιο προχωρημένο σημείο βλέπουμε και πάλι το Φίλιππο που κάνει την αρχή στο βιβλίο με την κηδεία του. Δεν είναι ξεκάθαρο, αλλά πιστεύω πως θα τον ξαναδούμε αργότερα σε κάποιο από τα επόμενα της τριλογίας.
Μαζί με το συναίσθημα, υπάρχει και πολύ λυρισμός, απίστευτα πολύ λυρισμός θα έλεγα. Δεν τρελαίνομαι να διαβάζω ποίηση. Ο συγγραφέας όμως έχει χρησιμοποιήσει τον ποιητικό λόγο για να εκφράσει κάποιες σκέψεις των ηρώων του, ακόμα και διαλόγους. Οι στίχοι του είναι μέσα στο πνεύμα του βιβλίου και της υπόθεσης και δεν αποκλίνουν, με αποτέλεσμα να μην ξενίζουν και να διαβάζονται με άνεση μαζί με το υπόλοιπο κείμενο.
Είναι ξεκάθαρο από το κείμενο και τις λεπτομέρειες ότι ο συγγραφέας έχει μελετήσει αρκετά το μεταφυσικό κομμάτι που είναι και ο πυρήνας του βιβλίου. Εκφράζει λεπτομέρειες που συνδέονται με το μεταφυσικό και τη μαγεία με τρόπο που δείχνει ότι είναι κτήμα του και όχι δάνειο απλά για να πλουτίσει την ιστορία του. Δεν είναι από τα θέματα που με ελκύουν αλλά το διάβασα ευχάριστα.… (meer)