Maria Tzirita / Μαρία Τζιρίτα

Δείτε επίσης και στο Chill and read

Ο τρόπος με τον οποίο γράφει η Μαρία Τζιρίτα σε μαγνητίζει! “Η Καρδιά του βράχου” είναι το τελευταίο της βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και έρχεται να μας διδάξει πως να είμαστε άνθρωποι.

Σε ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας, ζει μια οικογένεια με δυο γιους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους. Ο μικρός γιος, ο Μάξιμος, είναι υπόδειγμα παιδιού. Ακούει πάντα τους γονείς του, δεν τους στενοχωρεί, είναι καλός, τίμιος, ηθικός και ακέραιος. Φαίνεται επίσης πως είναι η αδυναμία του πατέρα τους, πράγμα που κάνει τον αδερφό του να τον ζηλεύει τόσο πολύ που θα φτάσει να τον μισεί. Η σχέση των δύο αδερφών θα δηλητηριαστεί και μεγαλώνοντας θα χαθούν ο ένας από τη ζωή του άλλου.

Ο Μάξιμος θα μεγαλώσει με τις αρχές και τις αξίες που είχε από παιδί και με τα λόγια του παππού του να τον συντροφεύουν σε ότι κάνει, σύμβουλος στη ζωή και στην πορεία του. Όσο καλός άνθρωπος είναι εκείνος, τόσο σκληρή είναι η ζωή που του έμελλε να ζήσει. Κι έτσι, αφού έχει περάσει τόσες δυσκολίες, θα μεταμορφωθεί σε ένα σκληρό βράχο, χωρίς αισθήματα και όρεξη για τις χαρές της ζωής. Όταν όμως γνωρίσει τη Σαβίνα, η καρδιά του θα ζεσταθεί και πάλι και θα επιστρέψει στη ζωή. Αλίμονο όμως, οι πληγές του παρελθόντος θα είναι πάντα εκεί και ο άσωτος αδερφός του θα έρθει και πάλι να του ταράξει τη ζωή.

«Ποτέ να μην αδικήσεις κανέναν άνθρωπο. Η αδικία είναι ό,τι χειρότερο στη ζωή, αγόρι μου. Και να πληγωθείς και να πονέσεις, πόνο μη δώσεις. Και ν’ αδικηθείς, μην αδικήσεις. Να είσαι ταπεινός. Την καρδιά σου βράχο να κάνεις αν χρειαστεί, μα στην αδικία μην παραδοθείς…»

Η Μαρία Τζιρίτα, στο νέο της βιβλίο μιλάει για τη σημασία της αγάπης και πως αυτή διαμορφώνει έναν άνθρωπο. Πόσο καλό κάνει σε κάποιον η αγάπη που δέχεται απλόχερα σε όλες τις μορφές και πόσο κακό του κάνει όταν τη στερείται ή όταν νιώθει ότι τη στερείται. Η ιστορία που μας περιγράφει με τα δύο αδέρφια δείχνει πως ο μικρός δέχεται την απλόχερη αγάπη και αποδοχή του πατέρα του και πως ο μεγάλος αισθάνεται ότι του λείπουν και τα δύο. Όσο και να τον αγαπά η μητέρα του και να του το δείχνει, δεν αρκεί, χρειάζεται την ίδια αποδοχή και από τους δύο γονείς. Αλλιώς θα οδηγηθεί στη ζήλια, θα ψάξει αλλού να βρει την αναγνώριση και την αποδοχή, με καταστροφικά πολλές φορές αποτελέσματα.

Παράλληλα, αναφέρεται στο ήθος και τις αξίες που τείνουν να εκλείψουν στις μέρες μας, όπως είναι ο σεβασμός, η τιμιότητα και ο ακέραιος χαρακτήρας. Να κρατάει κανείς το λόγο του όταν τον δίνει. Να μην αδικεί τους άλλους, ακόμα κι αν ο ίδιος έχει αδικηθεί. Να μην πληγώνει και να μην πονάει κανέναν, ακόμα κι αν υπάρχει λόγος να το κάνει.

Κι ακόμη μας θυμίζει ότι ποτέ δεν είναι αργά να μετανιώσουμε για αυτά που έχουμε κάνει, να ζητήσουμε συγχώρεση και να συγχωρέσουμε και οι ίδιοι τον εαυτό μας.… (meer)