Bob OngBesprekingen

Nasa pang-ilan na akong pahina ng maisip ko na bakit parang may mali ata dahil naguguluhan ako sa takbo ng istorya. Kaya pala naguluhan ako dahil sa dapat ay sa umpisa ko siya basahin. Malamang karamihan sa mga nakabasa nito ay ganito din ang naging reaksyon sa umpisa. Pero noong malaman nila kung paano ang tamang pagbasa ng librong ito ay saka naintindihan ang tinatakbo ng istorya.

Para sa akin, isa ito sa mga libro ni Bob Ong na talagang nag-enjoy ako sa pagbabasa dahil sa bukod sa love story ay na-surprise at natuwa ako sa kung paano ang pagkakasulat nito.

Siguro mahihirapan ako kung pano magbigay ng review para sa libro na ito. Pinapaalala lang kasi nito sa mga mambabasa na ang mga napapanood natin sa TV at pelikula ay halos pare-pareho at pauli-ulit lamang. Ganun na talaga siguro tayong mga Pilipino mapa-means of entertainment o sa pulitika man, paulit-ulit lang at walang pagbabago.

Ito yata sa lahat ng libro ni Bob Ong ang hindi ko nagustuhan dahil sa madaming parts ang medyo boring lalo na ang start hanggang sa gitna. Ang nagustuhan ko lang dito ay ang mensahe na gustong iparating ng author sa mga mambabasa. Naalala ko lang tuloy ang mother ko na parang si Kapitan Sino dahil kahit sino gusto niyang matulungan.

Hindi naman masamang tumulong pero minsan ay may mga taong umaabuso o hindi naman dapat tulungan. Minsan kasi sa pagtulong natin ay hindi na talaga natin naiisip ang sarili natin or nagiging selfless tayo. Pero sa pagiging unselfish natin ay hindi lang tayo nawawalan ng oras sa sarili at sa mga mahal natin sa buhay. Kung hindi ay nawawalan na tayo ng pagpapahalaga o respeto sa sarili mismo natin kung minsan.

Masasabi ko lang na hindi forte ng author ang pagsusulat ng horror. Hindi naman kasi ako natakot or nagulat di tulad ng mga nabasa ko na reviews dito. Ito na yata ang book ni Bob Ong na nabigyan ko ng pinakamababang rating dahil sa hindi ko gaanong nagustuhan ang kuwento.

Lumayo Ka nga sa Akin's front can make you judge this book by the cover. Its cover uses a stereotyped Filipino love story pocket-book style which is nothing close to the three stories that will probe readers' laughs, annoyance and, if you're up for it, reflection on the media's influence on film. Its a fun read for young readers. Compared to his first book ABNKKBSNPLAko, Lumayo Ka nga sa Akin provides readers with more humor with the same subtle message that ignorance is wide-spread and very much present among the Filipino masses. His message still clearly probes the reader with the right amount of humor if he or she can be an agent of change despite the powerful influence of media.

Ang librong ito ay nagsisilbing paalala sa atin ng ating mga naiwang kabataan. Kabataan na kung tutuusin ay mahalaga sa paghulma ng ating katauhan ngunit sa anong kadahilanan ay tila napaglilipasan na ng mga nagdaraang mga araw. Marami ring kakatwang mga konsepto na bagaman hindi bago ngunit dahil sa pagusbong at sa pagyakap sa teknolohiya ay tila ngayon lamang naririnig o nalalaman ng ilan. Magandang basahin ang librong ito ng mga Pilipino o feeling Pilipino upang mabalikan ang mga tila nabubura ng alaala sa mga isipan ng tao.

I read the book in less than 24 hours total. I'll admit that the writing is funny, especially if you understand the type of language and sarcasm that's prevalent throughout the book. I have to say that I did get tired of it though, because I missed having a plot (although I can't really imagine this book with a plot, really), and the humor felt a little redundant and tedious at times. It's an okay read in my opinion.

Rambles on and on, but made my almost blind mama want to read again.

Reminds me of a spectacular, nose-crushing, flat on your face trip. Painful, yes. But one cannot help but laugh.

Starts with the nostalgically absurd and ends with the introspective. Hurrah for the book that reminds one of school life.

.. ang ganda

very real...!

Abnkkbsnpla ko?: mga kuwentong chalk is a funny trip down memory lane for Pinoys of my generation. It had me exclaiming "Yes, I remember that!" while laughing out loud over the anecdotes. I remember writing similar essays during college in my lit class under Rogelio Sicat, because we have pretty much the same style and had me wondering if I could write again... ;-P

it's like re-living your childhood-school memories... especially for the eighties and nineties kids! must read for pinoi students and teachers!

Funny.

Currently Reading

Currently Reading

Currently Reading