Marnix PeetersBesprekingen

Het is hem gegund
...

Ja ja, het leven is een strijd en Peeters maakt dit nog maar eens duidelijk in een schrijnend en indroevig boek dat hier en daar plotgewijs ineenzakt als een volbakken vissoufflé, maar wie maalt daar om in dit perverse universum waar schokken om te schokken de normaalste zaak is. Hoe goorder hoe liever, daar is het Peeters duidelijk om te doen en dat werkte soms wel wat op mijn kleine teen. Bij wijlen schuddebuikend grappig en - het moet gezegd - geschreven in een consistent zwierige stijl die zich in één reutelende ruk laat weglezen.

Toch weer heel hard luidop gelachen!½

Peeters doet wat hij goed kan: marginale outcasts verheffen tot een potsierlijk heldendom, zich verkneukelen in de eindeloze ellende van de verdrukten van deze aardkloot en de pagina's laten voortsjezen aan honderd baardige moppen per minuut. Uitlachliteratuur van de onderste plank! Een vat vol vadsigheden: onderbroekenlol, niveau 2. Gelachen dat we hebben.

Een verhaal over een weesjongen en zijn gehandicapte beer die van de ene tegenslag in de andere terecht komen. De ene al harder, perverser, vuiler dan de volgende. Keer op keer komt hij in contact met norse mensen die helaas niet direct het beste met hem voorhebben. Pech (nog zwak uitgedrukt) is de rode draad in dit verhaal, met af en toe een vleugje seks om het niet louter negatief te doen klinken.

Een 'vuil' verhaal dat vaak net iets te vergezocht en cru is. In deze schrijfstijl moet je je kunnen vinden. Geen hoogvlieger naar mijn mening.½