Evie WyldBesprekingen

Wij zijn de wolven. Door Evie Wyld.

Wat een boek: donker, grimmig, benauwend, meeslepend, pijnlijk. Maar ook betoverend, verslavend, vol sprankeltjes hoop en gensters geweldige humor.

Wyld schrijft krachtig en zinnelijk, over vrouwen die het slachtoffer zijn van mannen, die alles verliezen, zichzelf verliezen, maar die daarnaast ook krachtig en moedig, boeiend en slim zijn. Haar stijl en thematiek doen me denken aan Maggie O’Farrell (Hamnet) en Sarah Hall (De komst van de wolven).

We volgen Sarah die aan het begin van de achttiende eeuw als heks wordt vervolgd, Ruth die vlak na de tweede wereldoorlog is getrouwd met Peter, vader van twee zonen, en Viviane, die zestig jaar later past op hun huis tot het verkocht wordt. De levens van deze drie vrouwen zijn op de één of ander manier verbonden, en niet enkel door pijn, geweld en verdriet. Ze zien schimmen, horen geklop, zijn op de vlucht, rouwen om geleden verlies.

Dit is een boek dat een faliekante aanklacht is tegen het eeuwenoude geweld van mannen op vrouwen, zonder activistisch te zijn. Wyld vertelt een verhaal, 4 verhalen in feite, en die verhalen vertellen ons een verhaal, het verhaal dat zo oud is al de straat, dat verandert maar nooit verdwijnt. Dat op de achtergrond steeds aanwezig is, als een schim, een onrustige bries die af en toe opsteekt.

Wij zijn de wolven lezen is je onderdompelen in een ervaring die voelt als ploeteren door het slijk terwijl de ijswind om je oren raast: het is afzien, je hele zijn wordt gedomineerd door deze ervaring. Je stopt met denken, kan enkel voelen. Het zweept je op en sleept je mee. Je wil dat er een einde komt aan de ervaring, je wilt dat het nooit ophoudt want ondanks het afzien geniet je van elke letter, elke zin als een schitterende ijspegel die vol schoonheid ook snijdt. Je voelt je leven.

Sarah, Ruth, Viviane. Maar ook Maggie, Betty, Bernadette. Ze dragen allemaal de stem van Evie in zich. Ze zijn slachtoffer, dader, moeder, dochter, verleidster, heks, wijze en zoeker in één. Ze betoveren je.

Wat een vrouwen, wat een schrijver, wat een boek. Fan!

Recensie
NBD Biblion
Knack
De Standaard
Livia Visser-Fuchs
Een fysiek sterke, jonge vrouw woont alleen op een Brits eiland met haar schapen, die door een onbekend wezen ‘s nachts één voor één worden gedood. Alsof dat niet duister en angstaanjagend genoeg is, wordt de lezer ook geconfronteerd met het, in verschillende en in de tijd heen en weer springende verhaallijnen, tergend langzaam onthulde, gewelddadige verleden van de vrouw als prostituee en schapenscheerder in Australië. Prachtig geschreven en niet zonder menselijke lichtpuntjes, maar ook rauw en compromisloos. Niet alle lezers zullen tevreden zijn met de onverklaarbare aanwezigheid van één van de hoofdpersonen en het, na zoveel spanning, erg open einde. Tweede roman (eerste: ‘Na het vuur, een ademloze stilte’*) van deze veel geprezen schrijfster, waarvoor ze de Encore Award for the best second novel 2013 en de European Union Prize for Literature 2014 ontving.
© NBD Biblion

Twee mannen uit verschillende generaties in Austalië proberen beiden af te rekenen met het verleden

Het boek blijft te lang vaag. Halverwe het boek had ik nog steeds geen idee wie de hoofdpersoon was en waarom hij deed wat hij deed. Pas de laatste 30 pagina's van het boek werd de sluier van het verhaal opgelicht, maar tegen die tijd was het al te laat. Bovendien was het einde zwaar onbevredigend.