Benedykt Zientara (1928–1983)

Przed II wojną światową uczył się w Zegrzu. Pod koniec wojny kształcił się na tajnych kompletach w Ożarowie Mazowieckim. W 1947 zdał maturę w Warszawie w liceum im. H. Kołłątaja. Następnie rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1949 został asystentem w Muzeum Historycznym miasta stołecznego Warszawy, a rok później na Uniwersytecie Warszawskim. Na tej uczelni pracował do końca życia. W latach 1953–1961 był także pracownikiem Instytutu Historii PAN. W 1954 uzyskał stopień kandydata nauk (doktora) na podstawie pracy Dzieje małopolskiego hutnictwa żelaznego w XIV–XVII w. W 1961 habilitował się na podstawie pracy Kryzys agrarny Marchii Wkrzańskiej w XIV w. W 1967 otrzymał stanowisko docenta, w 1971 tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1981 profesora zwyczajnego. Jego żoną była Maria Płaczkowska. Miał trzech synów: Piotra, Andrzeja i Wawrzyńca.