arnaldur Indridason

Ik ben net begonnen in het boek Noorderveen van Arnaldur Indridason. Prachtig! Een boek wat je niet gemakkelijk weg legt!
Zijn rechercheur Erlendur is m.i. net zo'n soort type als Wallander: gescheiden, leeft voor zijn werk, privéleven rommelig, etc.

Ik vind veel van die Scandinavische fictieve detectives een beetje van dat type. Je wordt er niet echt vrolijk van, van hun levens. Jo Nesbo heeft er ook zo één gecreëerd, Harry Hole. Maar de boeken van Arnaldur Indridason zijn inderdaad wel aanraders. Ik vind ze zelfs nog wat donkerder van toon dan de Zweedse of Noorse detectives, al kunnen Karin Fossum, Anne Holt en Unni Lindell er ook wel wat van. Ze bezorgen je koude rillingen zonder dat er echt veel bloed bij komt kijken.

Maar wat maakt deze boeken nu toch aantrekkelijk? Ik vind zelf dat de verwevenheid met het landschap, waarin iets gebeurt en de vaak niet bepaald een doorsnee zijnde hoofdfiguren zaken die deze boeken en auteurs onderscheidt van detectives uit andere landen. De hoofdfiguur die toch vaak overeenkomsten heeft met zaken, waarmee de meeste mensen ook te maken hebben: ziekte, drugs, alcoholisme, twijfels, familie- en liefdesproblemen, enz. En toch weet de hoofdfiguur ondanks dit uit te vogelen wat er aan de hand is geweest en aan het eind zijn we ook een stukje van zijn eigen leven te weten gekomen.