Giovanni en Silvia zijn twee mensen die mekaar constant aantrekken en afstoten. Giovanni probeert de stukgelopen relatie met Silvia te lijmen, en is maar wat blij haar te kunnen vergezellen naar haar ouderlijk huis, ook al was het vanwege Silvia eerder een bevel dan een verzoek. Giovanni is dan ook de onderdanige man voor wie het op deze reis stapsgewijze duidelijk zal worden waarom een relatie met Silvia onmogelijk is. Ik laat hier de rest van het verhaal even achterwege, want wat mij betreft is vooral de beschrijving van het aantrekken en afstoten van deze beide mensen, de essentie van dit boek. Het is daarbij dan vooral boeiend dat de beide protagonisten alternerend per hoofdstuk voorkomen, waarbij de hoofdstukken over Giovanni door Pavese zijn geschreven en deze over Silvia door Garufi. De beide auteurs hadden ooit een liefdesrelatie, wat het boek een bijkomende dimensie geeft. Ergens merk je ook wel in zijn hoofdstukken de zwartgalligheid van Pavese op, hetgeen dan ook geleid heeft tot zijn zelfmoord.
Het boek boeit dan ook vooral tegen de achtergrond van dit gegeven. Een en ander kan in het nawoord in het boek nagelezen worden, misschien is het niet slecht om dit als voorwoord te lezen. Ook het essay “Op zoek naar Pavese” van de jonge beloftevolle Chileense auteur Alejandro Zambra (“Bonsai”, “Manieren om naar huis terug te keren”, ...) op het einde van het boek, is een aanrader. ( )

Het verhaal op zich, waarin Silvia en Giovanni tot elkaar aangetrokken zijn, maar geen normale relatie kunnen beginnen - geleidelijk wordt duidelijk waarom - is op zich al een sterk drama. Het leven en einde van Pavese, een opeenvolging van mislukte amoureuze avonturen, geven er nog een extra dimensie aan. Het open einde maakt dat Het grote vuur nog een tijdje blijft doorspoken.
Volledige bespreking via http://wraakvandedodo.blogspot.com/2012/01/cesare-pavese-en-bianca-garufi-het.ht... ( )