Deze recensie schreef ik voor het tijdschrift SF-Terra:

Na haar avonturen in Lycidas, komt Emily Laing weer terecht in een vreemd en angstaanjagend avontuur. Als Emily met haar trickstertalent probeert na te gaan wie de moordenaar is van een leeggezogen man, komt ze op het spoor van lugubere zaken. Als vervolgens haar vriendin Aurora Fitzrovia en haar mentor, meester Melkwit verdwijnen, gaat Emily met Wittgenstein naar Parijs, want niet alleen Londen blijkt een ondergrondse variant te hebben. Hun speurtocht leidt hen over vreemde paden en zelfs naar de hel. Lycidas’voorspelling lijkt waarheid te worden: “alles zal vroeg of laat opnieuw tot leven komen….”

Dit is het tweede avontuur van Emily Laing. Toch is het heel goed leesbaar als stand alone. Ik heb Lycidas, niet gelezen, maar kon het toch allemaal erg goed volgen. Het verhaal is een soort detective met een horrorsausje eroverheen. Denk niet aan Frodo, denk niet aan Harry Potter, want behalve de overeenkomst die op de achterflap staat, lijkt Lilith absoluut niet op die klassiekers. Op de een of andere manier moest ik wel steeds aan Dracula denken. Wellicht omdat er ook hier sprake is van dagboekfragmenten, hoewel minder aanwezig dan in Dracula. Vampieren komen tot leven in Lilith, naast andere vreemde creaturen. Maar ook de sfeer van dit boek heeft wel degelijk overeenkomsten met de sfeer in Dracula. Het grote pluspunt van Lilith is echter dat het voor onze moderne geesten veel prettiger leest. Ook zit er meer vaart en meer diepgang in het verhaal. En hoewel het leest als een stand alone en het verhaal mooi afgerond wordt, denk ik toch dat je maar beter bij Lycidas kunt beginnen. Want als je dit boek uit hebt, wil je dat anders toch meteen doen. Dit is een absolute aanrader, die smaakt naar meer, veel meer.
( )