Een vrouw is door geheugenverlies de afgelopen twintig jaar van haar leven kwijt, maar ontdekt dat iemand in haar omgeving hierover liegt.

beklemmend, fascinerend boek, het slot vond ik niet zo voorspelbaar als anderen, maar deed me toch wel denken aan de film Memento. Daarom een lichte teleurstelling wat dat betreft ( )

S.J. Watson: Voor ik ga slapen
FANTASTISCH DEBUUT
Natascha van der Stelt | www.ezzulia.nl
Er zijn boeken die je meteen pakken op de eerste bladzijde. De openingsscène is dan zo goed dat die je meteen het boek in sleurt. Voor ik ga slapen heeft zo’n sublieme openingsscène die meteen de toon zet. In het interview met Ezzulia vertelde S.J. Watson dat hij, voordat hij Voor ik ga slapen schreef, een artikel had gelezen over een man met geheugenverlies. Terwijl hij er zijn gedachten over liet gaan, kwam bij hem het beeld binnen van een vrouw die in de spiegel kijkt en schrikt van wat ze ziet. Dit werd het begin van Voor ik ga slapen.
Voor ik ga slapen opent met een scène waarin de hoofdpersoon Christine wakker wordt naast een vreemde man, in een vreemd bed, in een vreemd huis. Als ze naar de badkamer gaat en daar in de spiegel kijkt schrikt ze. Ze ziet een vrouw met kraaienpootjes, iemand die minstens twintig jaar ouder is dan zij. Daarna valt het haar op dat er foto’s hangen met gele plakkertjes waarop Christine en Ben staat geschreven. De vreemde man blijkt haar echtgenoot Ben te zijn die haar vertelt hoe het zit. Ongeveer twintig jaar geleden heeft ze een auto-ongeluk gehad waarbij ze haar geheugen is kwijtgeraakt. Iedere nacht wordt haar geheugen gewist en kan ze zich de volgende dag niets meer herinneren van de vorige dag.
Later die dag belt haar dokter om haar te herinneren aan de afspraak die zij hadden gemaakt voor die dag en om haar te vertellen dat zij haar dagboek in de kledingkast heeft verstopt. Sinds een paar maanden schrijft Christine iedere avond in haar dagboek alles over de afgelopen dag. Ook leest ze terug wat ze eerder heeft geschreven. Door haar dagboek te lezen, realiseert zij zich dat niet iedereen hetzelfde verhaal vertelt. Wie vertelt de waarheid en wie niet? Wie kan ze vertrouwen? Af en toe komen er flarden van haar geheugen langs in de vorm van losse beelden. Langzaam vallen de stukjes van de puzzel op hun plaats en onthullen zij een gruwelijk geheim.
Voor ik ga slapen is een fantastisch debuut. Wat een geweldig boek!
Watson wilde een ‘rustig’ boek schrijven, zonder achtervolgingen en helikopter ongelukken. Het moest zich in een huiselijke, beperkte omgeving afspelen. Voor ik ga slapen is in die zin inderdaad een rustig boek geworden, maar beslist geen saai boek. Het boek is spannend dankzij in plaats van ondanks de beperkte ruimte waarin het verhaal zich afspeelt. Het maakt het boek juist extra beklemmend.
Voor ik ga slapen is vanuit de eerste persoon geschreven. De lezer gaat samen met Christine op ontdekkingstocht naar de waarheid. Wat is er gebeurd en hoe zit het? Watson zorgt ervoor dat de lezer zich goed kan inleven in de gevoelens van Christine. Haar verwarring wordt overtuigend gebracht. Het is natuurlijk ook een hele schok om te ontdekken dat je al eind veertig bent, terwijl je denkt dat je eind twintig bent. Herkenbaar, menig lezer zal zich geregeld ook jonger voelen dan de kalender zegt…Gruwelijker wordt het als blijkt dat Christine niet iedereen om haar heen kan vertrouwen en zij af en toe gewelddadige flashbacks krijgt. Dan wordt Voor ik ga slapen spannend tot op de vierkante centimeter.
Watson laat ziet dat je voor een echte goede pageturner, een boek dat je achter elkaar uit wilt lezen zonder weg te leggen, geen achtervolgingen, bloederige slachtpartijen of gillende sirenes nodig hebt. Een goed geschreven, spannend verhaal met een goede gedegen plot volstaat. ( )

Spannend verhaal met verassend slot. ( )

Ik had dit boek pas onlangs in het Engels gelezen, en nu dus in het Nederlands, vooral omdat er volgende zondag, op 4 november 2012 een #LeesTweeps discussie over gaat plaatsvinden, en het was nog altijd even spannend (zelfs ondanks het feit dat ik de ontknoping kende). Watson weet de spanning echt wel op te bouwen, en voor mij is hij er heel goed in geslaagd iemand te portretteren die totaal geen herinneringen meer heeft, iets wat ik me nauwelijks kan voorstellen.

Dit blijft dus een aanrader! ( )