"Futh, een late dertiger, is verlaten door zijn vrouw en vertrekt alleen op reis naar Duitsland (waar zijn grootouders vandaan kwamen). Voor zijn eerste overnachting strijkt Futh neer in Hellhaus. Gezien de naam van het etablissement belooft dat weinig goeds. Futh maakt een cirkelvormige wandeltocht en onderweg haalt hij herinneringen op aan zijn kinderjaren, waarin de volwassenen grensoverschrijdend gedrag vertoonden, hem beschimpten of verlieten (zijn moeder!). Het huwelijk bracht geen verbetering.
Moore wisselt de Futh-hoofdstukken af met het verhaal van de al even ongelukkige Ester, de uitbaatster van Hellhaus. Net als Futh is deze verslindster van romances een weerloos element in het machtsspel van anderen. De pogingen van Futh en Ester om grip te krijgen op hun leven, worden afgestraft.
De vuurtoren uit de titel vormt voor het hoofdpersonage een haven, een veilige plek. In zijn broekzak draagt de volwassen Futh een zilveren parfumflesje in de vorm van een vuurtoren. Het is dat kleine object – het symbool voor alle kwaad dat de volwassenen hem hebben aangedaan – dat de motor vormt van het verhaal en voor de apotheose ..." ( )