Ik ga eerlijk zijn: dit deel van de Napolitaanse cyclus stelde af en toe mijn geduld op de proef; dit leek meer van hetzelfde, gewoon een voortzetting van deel 1, en nog altijd draaiend rond die intense vriendschapsband tussen Linu en Lila, met dezelfde erg wisselende gevoelens van aanstoting en aftrekking, en hun (vergeefse?) pogingen uit te breken uit hun situatie. Dit deel speelt zich af tussen hun 16de en 23ste levensjaar en nog altijd grotendeels op die “postzegel”, die buitenbuurt van Napels, al wordt de interactie tussen die enkele families er wel almaar complexer op. De voortdurende wendingen in grote en kleine gebeurtenissen en vooral de carrousel van gevoelens waar de hoofdpersonages mee worstelen, geven deze roman een uitgesproken ‘soap’ achtig-karakter, waar je ronduit duizelig van wordt en die soms een lichte vorm van ergernis oproept. En dat het daarbij natuurlijk – in deze levensperiode – erg veel over liefde en interne zielenroerselen gaat, versterkte die indruk natuurlijk.
Maar voor alle duidelijkheid: dit is helemaal geen stationsromannetje! Daarvoor is het milieu waarin beide meisjes vertoeven gewoon te grof. Ferrante illustreert rauw-realistisch de ondergeschikte, bijna uitzichtloze situatie van de vrouwen (bijna alle personages worden geregeld afgetroefd door hun man of lief), al heeft de manier waarop ze dat macho-gedrag schetst ook iets zielig: het is alsof al die mannen (ook de meer sympathieke) niet anders kunnen, opgesloten zitten in vooraf gedetermineerde mechanismen. Maar in vergelijking met de eerste romans van Ferrante is het rauwe, naturalistische gehalte toch meer gepolijst.
Ook nu weer staat vooral Lila centraal, - vergeet niet dat het nog altijd Linu is die de hele tijd aan het woord is; en haar relatie van opzien naar en zich afzetten tegen haar vriendin blijft in bijna elke scene aanwezig als dynamisch spanningselement. Het levenspad van beide vrouwen begint nu schijnbaar erg uiteen te lopen, maar tot op het laatste onderlijnt Ferrante (bij monde van Linu) de relativiteit van sociale waarde-oordelen zoals ‘succesvol’ of ‘mislukking’; het bezoek dat Linu na het succes van haar eerste boek brengt aan de worstenfabriek waar Lila aan de slag is, is wat dat betreft gewoon magistraal getekend. Ik had zelfs de indruk dat Ferrante hier een glimp laat zien van wat mogelijk het echte thema van haar Napolitaanse cyclus is, namelijk “wat is een mens?”, een niet-evidente link met Primo Levi’s “Is dit een mens?”, maar toch…
Slotsom: het is af en toe doorbijten in dit deel, maar de uiterst complexe interactie tussen de twee meisjes en de milieus waarin ze functioneren blijven boeien! ( )

Na "jeugd en puberteit" van het eerste deel van de Napolitaanse romans volgt hier met deel twee "adolescentie". De lezer krijgt verder een intimistische inkijk in de zich ontwikkelende levens van Elena en Lila die op een steeds complexere manier met elkaar verweven worden. "Mijn hele leven drijft me ertoe me voor te stellen hoe haar leven zou zijn geweest als haar ten deel was gevallen wat mij ten deel is gevallen, wat zij met mijn geluk zou hebben gedaan. En haar leven duikt voortdurend op in het mijne, in de woorden die ik gebruik, waarin vaak een echo ligt van die van haar, in dat vastberaden gebaar dat een adaptatie was van een gebaar van haar, in mijn 'minder' dat vergelijkbaar is met een 'meer' van haar, in mijn 'meer' dat een verdraaiing is van haar 'minder'. Nog afgezien van wat ze me nooit heeft verteld maar me heeft laten aanvoelen, wat ik toen niet wist maar later in haar schriften heb gelezen." (p. 334-5). ( )

Toch meeslepend, maakt nieuwsgierig naar meer.

Andere meningen/besprekingen:

Tessa Heitmeijer: http://tessaheitmeijer.com/2015/08/25/recensie-de-nieuwe-achternaam/
Clothes in Books (in English): http://clothesinbooks.blogspot.be/2015/09/the-story-of-new-name-by-elena-ferrant... ( )